Spannende douanemomenten, stommiteiten en pech.

Door: PaulHoo

Geplaatst op Mar 10, 2011

Vroeger als kind was reizen zo lekker overzichtelijk. Je zorgde ervoor dat je je voetbal, tennisracket, skateboard en hengel had. De rest van het inpakken deden pa en ma. Uiteraard moest je wel de nodige ruzies doorstaan, onder meer over wat dan wel niet de meest praktische indeling van de vouwwagen moest zijn. Veel zorgen had je echter niet, heel veel luxe overigens ook niet. De jaarlijkse vakanties waren Frankrijk, Frankrijk, afgewisseld met nog meer Frankrijk. Het liefst dan ook nog eens een camping of 7 per vakantie, dus telkens wanneer je weer vriendjes had gemaakt, was het moment daar om afscheid te nemen. Cultuur en musea schuwden mijn ouders niet, mijn jongere broer en ik des te meer.

Jaren later maakte dit plaats voor de strand- en skivakanties met vrienden. Het contrast kon niet veel groter. Cultuur werd niet geproefd, alcohol des te meer. De toeristische tripjes beperkten zich tot het voetballen op het strand en het waggelen vanuit de disco naar het hotel.

Toen ik mijn vriendin 5 ½ jaar geleden leerde kennen, bleken vakanties ook anders te kunnen. Enigszins jaloersmakend vertelde ze mij hoe ze naar de Galapagos was geweest, Vancouver, Gambia en andere landen die ik alleen vanuit de Atlas kende en van TV kende. Vanaf dat moment heeft ze mij het reisvirus doen overslaan, versterkt ook door mijn toenemende interesse voor fotografie. Wanneer je een bijzondere bestemming bezoekt wil je deze natuurlijk ook overtuigend achteraf aan de thuisblijvers laten zien.

Het reizen ging vanaf dat moment dus met name met het vliegtuig. Daarmee werden de douanecontroles wel iets spannender. Aangezien ik mijn vlucht niet wil missen, zijn we vaak (te) ruim van tevoren op de luchthaven. Je moet het niet spannender maken dan nodig toch? Helaas heb je niet alles zelf in de hand, maar in de loop der jaren leer je.

Een weergaven van enkele van onze spannende douanemomenten van de afgelopen 5 jaar:

VS 2010: Heenreis via Minneapolis naar Las Vegas. Uren in de rij voor de paspoortcontrole. We waren overtuigd dat we de vlucht hadden gemist. Toch bij de bagagedump nog maar even snel navragen, het toestel stond er nog net. Schoenen uit, sprintend naar de gate. Problemen met de plaatsen, kregen we kosteloos business class aangeboden. Hoestend van de inspanning aan de Corona biertjes…geluk bij een ongeluk. Geleerde les: bij voorkeur reis boeken zonder overstap, maar indien onvermijdelijk, dan voortaan minimaal 3 uur speling.

Peru/Bolivia 2009: Terug vanaf Santa Cruz via Miami en Madrid naar Amsterdam. Bleek achteraf een populaire drugsroute te zijn. Iedere Europeaan wordt extra gecontroleerd, zo leerden we later. Toch schrikken wanneer je naam wordt omgeroepen. Onze handbagage was al eerder gecheckt, maar op de luchthaven van Santa Cruz moesten we nog even naar het platform, langs de blaffende drugshonden. Zelf de koffer uitpakken onder toezien van niet al te vriendelijk kijkende militairachtige beambten. In Miami uiteraard irritante vragen bij de paspoortcontrole, maar ja dat kun je in de VS verwachten. Geleerde les: geen grapjes maken, geen ongeduld tonen, rustig blijven, anders duurt het alleen maar jammer.

Tanzania 2008: Oorspronkelijk was het plan om op Nairobi te vliegen, dan vervolgens met de bus naar Arusha. Spanningen en gevechten in Kenia, dus toch nog maar 2 weken tevoren extra vlucht geboekt van Nairobi naar Dar es Salaam met als gevolg een 10 uur durende busreis terug naar Arusha waar onze safari zou beginnen. Afgezien van het schampen van een vrachtwagen zo nu en dan bij onverantwoorde inhaalacties van de busschaufeur, prima reis gehad. Terugreis via Dar es Salam nadat we de laatste week op Zanzibar hadden doorgebracht. Alle controles gehad, wachtend bij de gate, komt er op een gegeven moment een douanebeambte op ons af…of we even wilden meekomen…paspoorten worden afgenomen…tassen moesten worden gecontroleerd…de hond had gesnuffeld en was wat tegengekomen. Mijn vriendin kreeg al visioenen van een gevangenis. Er zou toch geen drugs in onze tas zijn gestopt in het hostel waar onze koffers de laatste middag had gestaan. De inhoud haddenn we nadien niet meer gecheckt. Wat bleek? Ik had de schaal van een dode zeeslak in een plastic zakje gestopt en meegenomen….verkeerde keuze…was ‘een beetje’ gaan ruiken…wat een lucht! Wel oplucht, even weggooien (inclusief de sokken die in hezelfde compartiment zat), geen boete, niets aan het handje, beetje bezweet…nooit meer doen dus! Geleerde les: geen slakken, schelpen of schaaldieren meenemen. O ja, hier ging onze terugvlucht eerder en zouden we aanvankelijk onze aansluiting missen. Vlucht laten omboeken dus. Erg fijn. Geleerde les: nooit via verschillende ticketbureau’s boeken, onderling hebben ze niets met elkaar te maken en kun je dus overal zelf achteraan.

Canada 2006: Terroristen opgepakt in Londen. Extra controles en hoop onduidelijkheid op luchthavens in Canada. Gaan vluchten wel/niet, wat mag wel of niet in bagage, halen we onze aansluiting? Camera mocht niet in de handbagage, dus ging de nieuwe camera in de koffer…spannend…zou alles heel blijven? Zo niet, krijg ik de schade vergoed? Aankomst in Londen, we blijken niet de enigen op Heathrow te zijn. Een rij van zeker 100 meter…dat wordt vlucht missen dus…maar nee, de vlucht wordt omgeroepen, we steken onze hand op en mogen voor…uiteindelijk op tijd thuis…en opgelucht… Geleerde les: geen, tegen overmacht die je niets, proberen niet in paniek te raken, regelmatig met het thuisfront bellen voor nieuws.

Dit is geen volledig overzicht. Vele RR’ers zullen dergelijke situaties herkennen. Soms heb je geluk, soms doe je stom en roep je de zaken op je af. Uiteraard kun je hier wel van leren. En hoe vaker je bijzondere situaties meemaakt, des te minder gauw raak je in de stress….

Veel reisplezier en vooral geluk toegewenst!