Bijzondere ontmoetingen met kinderen in landen van de hele wereld
Nederland
Europa
Rsteeghs
Bijzondere ontmoetingen met kinderen in landen van de hele wereld
Ontmoetingen met kinderen uit andere landen en culturen, ze blijven bijzonder. Vaak zijn kinderen spontaan, goedlachs, nieuwsgierig en brutaal, maar soms ook verdrietig, boos of vervelend. Dat is overal ter wereld hetzelfde. Hoe hun stemming ook is, ze vinden het meestal erg interessant als er een nieuw gezicht in de vorm van een toerist in de buurt is, vooral op plekken waar deze niet aan de orde van de dag zijn. De volgende ontmoetingen zijn me, om verschillende redenen, erg bijgebleven.
R. en ik arriveerden in Pakse, Zuid-Laos, waar we ons reuzen waanden. Vooral kleine kinderen giechelden steeds achter onze rug, al wijzend naar de lucht, waar zich in hun gezichtsveld ergens R´s hoofd bevond. Tussen sommige van deze kinderen en R., die 1.90m lang is, zat bijna een meter lengteverschil. Hilarisch natuurlijk. Zelfs ik voelde me, met mijn 1.62m, Goliath.
Carnaval in Panama City, een waar feest! Iedereen is elkaars broeder, zowel stadsbewoners als mensen vanuit andere delen van het land en toeristen. Geen vuiltje aan de lucht. Geweldig was het, toen een jochie van een jaar of vijf spontaan bij R. op zijn nek kwam zitten. We hadden hem of zijn ouders nog nooit ontmoet, maar dat was geen enkel probleem. De twee uur daarna is hij niet meer van R’s nek geweken. Samen hebben ze een geweldige tijd bij het podium gehad en zijn ouders, die vonden alles best. Hij heeft de tijd van zijn leven gehad en wij ook!
Fes, een van de prachtige koningssteden van Marokko, heeft een levendige medina met winkeltjes, theehuizen en diverse ambachten, waaronder de beroemde leerlooierijen. Verschillende “gidsen” willen je daar naartoe leiden, waaronder jonge jongetjes. Als je daar geen trek in hebt kan dit stomvervelend zijn, ervoeren R. en ik. We wilden op eigen houtje de medina en leerlooierijen verkennen, maar werden gestalked door twee opdringerige jochies die ons de weg wilden wijzen. Na ongeveer honderd keer vriendelijk, aardig, redelijk aardig, iets minder aardig, enigszins boos, erg boos en zeer pissig te hebben gezegd dat we niet langer door ze achtervolgd wilden worden waren we ze nog niet kwijt. We werden er bijna agressief van. Na ongeveer een half uur en verschillende “schuilpogingen” hadden we uit onszelf de leerlooierij gevonden en konden we ze van ons afschudden. Op zich zielig, want die jochies proberen een centje bij te verdienen, maar ik zie ze liever op school dan dat ze zich opdringen aan toeristen.
De omgeving van Tadlo in Zuid Laos is een paradijs voor wandelaars. Naar veel van de omliggende dorpen gaan geen verharde wegen en ze zijn alleen te voet te bereiken. Er zijn (nog) geen televisies, de krakkemikkige hutten staan op palen en overal liggen rode pepertjes te drogen. Een prachtig gezicht. Toeristen zoals R. en ik zijn een echte bezienswaardigheid in zo’n dorp. We kon dus ook rekenen op heel veel bekijks en drommen kinderen die achter ons aanliepen en honderduit tegen ons aan kletsten. En dat duurde per dorp soms wel een half uur!
Op Pulau Sibuan, een in de buurt van Semporna op westelijk Borneo, wonen sea-gypsies uit de Filipijnen. Deze mensen mogen niet op het vasteland van Maleisië wonen maar het is ze wel toegestaan om hutjes op dit eilandje te bouwen. Hele simpele hutjes zijn het, maar dat deert de mensen niet. Ik liep in een half uurtje het eiland rond en babbelde wat met de kinderen die op het strand speelden. Hele lieve kinderen, die later naast me op mijn handdoek op het strand kwamen zitten. Waarschijnlijk heb ik een van hen erg blij gemaakt, want toen we die middag wegvoeren van het eiland ontdekte ik dat ik mijn roze slippers was vergeten. Die lagen nog op het strand waar ik zojuist met de kinderen had gezeten. Voor deze kinderen, die het vaak moeten doen met verschillende soorten en maten uit de zee aangespoeld schoeisel, waren mijn nog redelijk nieuwe slippers waarschijnlijk prachtexemplaren!
R. en ik arriveerden laat in de middag op een camping onderweg naar Merzouga in het zuiden van Marokko. We waren de enigen, heerlijk. De camping was erg primitief, maar daar houden wij wel van. We hadden onze tent nog niet opgezet of het vijf jaar oude dochtertje van de vriendelijke Marokkaanse eigenaren van de camping kwam naar ons toe gelopen. Ze sprak geen woord maar vergezelde ons zonder een spoortje van verlegenheid op onze campingstoeltjes, ondertussen door ons reisgidsje van Marokko bladerend. Ook smulde ze van de boterhammen met appelstroop die ik voor haar maakte en bewonderde ze de plastic armbandjes die ik haar de volgende morgen gaf. Haar glimlach zei alles, daar waren geen woorden voor nodig.
Ze zijn zeldzaam, maar er bestaan ook nare en enigszins schokkende ervaringen met kinderen. Toen R. en ik met nog vier andere reizigers op weg waren naar het busstation van Xela, noord Guatemala moesten we met onze volle bepakking een drukke markt oversteken. In colonne gingen we de markt over, ik achterop. Dat dit niet zo’n verstandige zet was bleek even later. Ik werd omsingeld door tien kleine kinderen en daardoor gescheiden van de rest van de groep. Ook al reikten deze kinderen ongeveer tot mijn heup, er was geen doorkomen aan en het voelde zeer bedreigend. Terwijl ik mijn tassen goed beschermde bleek deze heuphoogte de perfecte lengte om met snelle kindervingertjes een ritsvakje in mijn broek te openen en de inhoud te ontdoen van een portemonneetje met tweehonderd Amerikaanse Dollars en mijn creditcard. Toen dat klusje in eenmaal geklaard was week de menigte uiteen en kon ik weer doorlopen. Al met al duurde het hele voorval maar een paar seconden, maar ik heb me nog wekenlang zeer ongemakkelijk gevoeld in het bijzijn van groepen kinderen.
Ondanks deze laatste ervaring blijven ontmoetingen met deze ontwapenende mini-mensen doorgaans prachtig en heerlijk. Ik blijf kinderen opzoeken tijdens mijn reizen om met ze te kletsen, van ze te leren, een potje te voetballen of gewoon om naar ze te kijken. En meestal leveren ze ook nog eens hele mooie plaatjes op!
Foto's
