"Welkom thuis"
Amsterdam
Nederland
Marcelkuijper
"Welkom thuis"
MH17
Het gevoel dat je erbij krijgt.
Je ziet de verschrikkelijke beelden op de tv met de informatie die je erbij krijgt.
Het komt dichterbij maar op de een of andere manier voor mij nog niet dichtbij genoeg (gelukkig) maar ik zie andere collega's en vrienden die daar heel anders over denken.
Ligt het dan aan mij dat ik het zeker verschrikkelijk vind maar niet hetzelfde voel als dat andere het voelen?
Vele collega's zijn de afgelopen week voor of na een vlucht die ze deden naar vertrekhal 3 gelopen om hun medeleven te betuigen en ik hoorde dan ook emotionele verhalen van ze van wat ze daar zagen.
Een enorme bloemenzee, vele knuffels en pakkende teksten op kaarten met foto's van mensen die nooit meer terug zullen komen onder ons.
De beelden die je ook op reportages zag via de tv maar toch bleef het wat verder bij mij vandaan.
Gisteren was het een mooie dag en ik besloot op mijn vrije dag de motor te pakken en naar vertrekhal 3 te rijden.
Onderweg op de snelweg in mijn helm begon het denken.
Wat zou ik aantreffen, hoe voel ik mij nu eigenlijk en zal het dichterbij komen als ik er eenmaal ben en het met eigen ogen aanschouw?
Allemaal vragen waar na een half uurtje rijden antwoord op zou komen, dacht ik.
Bij Schiphol volg ik de borden naar de vertrekhal en ben wat verbaasd dat ik niet een bloemenzee aantref bij de vertrekhal.
Het was toch vertrekhal 3 waar ik moest zijn?
Ik kijk omhoog naar de letters op het gebouw en zie dat ik bij vertrekhal 1 sta.
Rijd ik verkeerd op Schiphol, de plaats waar ik wekelijks een aantal keren kom...
Er misschien toch niet helemaal bij met mijn hoofd en ik rijd een stukje door naar vertrekhal 3.
Ik rijd de motor tussen de pionnen door en parkeer hem tegenover een enorme bloemenzee.
Doe mijn helm af en handschoenen uit en pak mijn camera uit de topkoffer want ik wil dit toch vastleggen.
Rustig loop ik de straat over naar de overkant en daar pakt het gevoel me vast.
Op een van de kaarten zie ik "welkom thuis staan".
Het is in mijn ogen het verkeerde thuis maar hopelijk wel een goed thuis.
Kaartjes met teksten die er niet om liegen, een bloemenzee langs een groot deel van de gevel van de vertrekhal en mensen die maar bloemen blijven neerleggen en het condoleance- register tekenen.
Dat ga ik zo ook doen, dacht ik, alleen wil ik eerst eens rustig langs alles heen en weer lopen en her en der lezen wat er allemaal geschreven is.
Het doet me wat en ik sta wat te kijken totdat ik een collega in burger zie met wie ik een tijdje sta te praten.
Hij vroeg mij wat het me deed en ik vertelde hem dat het hier begon te leven bij mij maar vanuit huis nog niet.
We nemen afscheid en hij loopt nog rustig door langs de bloemenzee en ik loop de straat weer over naar mijn motor waar ik een appel uit mijn topkoffer pak en op de straat tegenover de bloemenzee ga zitten om na te denken en om de appel soldaat te maken.
Wat is dit erg en wat heeft dit een impact op vele levens, bedenk ik mij.
Ik zit daar 10 minuten en besluit de polder in te gaan rijden om alles rustig te overdenken.
Laat in de avond rijd ik door de polder naar huis en zie bij Lemmer een fantastische zonsondergang.
Ik stop en kijk ernaar en ik hoop dat "zij" dit ook kunnen zien van waar ze ook mogen zijn.....
Rustig start ik de motor weer en rijd naar huis, "Welkom thuis".
Foto's
