Omfietskoffie

Door: AnnettesAdventures

Geplaatst op Sep 2, 2011

We staan op de kloveniersburgwal en zoeken een combinatie van de beste koffie met het zonnigste terras. Wat nog behoorlijk ingewikkeld blijkt te zijn. Na het opsommen van twaalf mogelijkheden in een straal van 3km, laten we de terras-vereiste los en houden twee opties over: De Bagels & Beans in de Warmoesstraat of de Koffiesalon in de Utrechtsestraat. Maar of je nou twee of twaalf opties hebt, op een gegeven moment zul je moeten kiezen. ’Wat zegt je gevoel, links of rechts?’ vraag ik.
Hij lacht. ‘Daar trap ik mooi niet in! Dan fiets ik aan het eind van de middag nog steeds ergens rond. Of ik ga de hele tijd rechtdoor en eindig in het IJ’. ‘Nee natuurlijk niet, je moet wel een keer afstappen natuurlijk. Wil je links of rechts?’. ‘Rechts’.

We gaan dus rechts. Richting Utrechtsestraat. Laverend tussen toeristen, verdwaalde auto’s en vrachtverkeer door. Ondertussen roepen we one-liners naar elkaar. Gaat altijd goed. Zolang we maar geen diepte-interviews starten onderweg, maar dat hebben we al afgeleerd. Eenmaal in de Utrechtsestraat aangekomen zie ik opeens Zuivere Koffie liggen. Vroeger heette ‘Zuivere Koffie’- ‘Koffie Verkeerd’, maar dat doet nu niet ter zake. Dat ze fijne koffie hebben is een feit. ‘Doen?’ roep ik. Ja. Doen. We stappen af en vervolgen als vanzelf onze one-liners.

Ik heb net het verhaal over mijn laatste gedachtenexperiment over ‘compassie’ verteld als ik enthousiast eindig met een lachende one-liner: ‘Embrace the enemy!‘. ‘
'Je moet je vijand omarmen', zeg ik. 'Want hoe dichterbij hij is, des te minder hard hij je aan kan vallen’. Ik doe de bewegingen voor, terwijl we in één lijn de straat oversteken. ‘Het is echt zo!’ leg ik mijn woorden met wat kracht bij. ‘H. heeft me een keer laten zien wat ik moet doen als ik verkracht word.' B.kijkt op terwijl er rakelings een scooter langs scheurt. 'Jaaaah, beetje luguber. Maar luister, dan moet je dus ook juist iemand tegen je aan trekken en dan je been daar zetten en dan keihard rennen’. Mijn armen zwaaien door de lucht. Daar is de deur van het café.

B. is even stil. Hij is de denker van ons twee. Na een tijdje peinzen overweegt hij iets. ‘Dus we moeten eigenlijk met zijn allen gewoon Khadaffi gaan knuffelen’. ’Dat is een goed idee!’ roep ik. Ik denk graag groot. Ten eerste is dat mijn rol in onze vriendschap. En ten tweede denk ik altijd dat je met groot denken vast wel ergens in het midden van de realiteit uitkomt.

We wandelen het café door naar achteren waar het meest lieve en groene binnentuintje van Amsterdam op ons wacht.
Er staan vijf tafeltjes met klapstoeltjes. De stilte van de tuin heeft de drukte verbannen naar de straat. Klimopplanten bedekken de wanden van het tuintje en vogels springen van tak naar tak. Even later krijgen we onze koffie. Echte Omfietskoffie (zie: omfietswijn van N. Klei). Blij en verwonderd gaan we zitten. Zonder dat we er ons best voor hebben gedaan hebben we opeens gekregen wat we wilden: Goede Koffie & Een Fijn Terras. Zonder teveel te denken of moeilijke planningen. Heel simpel. Gewoon omdat we een ingeving volgden.

Was het overal maar zo simpel.

We maakten dan een hele lange rij. Een lange rij vol lieve, onbaatzuchtige en vriendelijke mensen. En die rij stond voor het huis van Khadaffi. Waar hij – nog steeds- volledig in paniek, vol van illusies, waanbeelden en belachelijke suggesties zijn dagen slijt. En die hele lange rij zei:’ Hier zijn we dan. We komen Khadaffi Knuffelen’. En dat Khadaffi dan de deur open deed en zich een hoedje schrok. En verhuisde naar een heel-ver-weg-eiland. En iedereen was weer gelukkig.

Was het maar zó simpel.
Net zo simpel als op een heerlijk terrassentuintje eindigen als je gevoel vertelt om naar rechts te fietsen.

Mocht je ook Omfietskoffie willen drinken op het mooiste geheime terrasje van Amsterdam: http://www.nlstreets.nl/NL/winkel/zuivere-koffie--restaurants-cafes-amsterdam/ Maar... Niet verder vertellen hè!