Het grote lijstjes-afstreep-festijn

Door: Nienkekrook

Geplaatst op Feb 12, 2011

Het is weer eens zover. Ik ben een wereldreis aan het voorbereiden. Mensen die mij kennen vinden dit niets nieuws onder de zon. Ik ging al eerder ver op reis en droom dagelijks van het ontdekken van nieuwe werelden, vreemd eten en spannende avonturen. Deze keer pak ik het groots aan: samen met mijn vriend (souvenir van de vorige reis) ga ik voor een jaar weg. Het grote lijstjes-afstreep-festijn kan beginnen.

- Augustus -
We hebben een land. Of eigenlijk een aantal landen waar we graag naar toe willen. India (een vriend bezoeken), Nepal (omdat het kan), terug naar Fiji (waar ik twee maanden een project deed) en Australië (waar we willen gaan werken binnen ons vakgebied). En dan op de terugweg 'ook nog wat'. Met het lezen van reiservaringen, RR-tips en -foto's, probeer ik me een beeld te vormen van wat ons te wachten staat. Avontuur, dat is zeker. Nu op zoek naar de praktische informatie. Komt nog. Eerst dromen.

- September -
Lekker plakken. Daar kan ik dus echt uren mee bezig zijn. Scheuren in reisgidsen, plaatjes knippen en dan alles in een ander boekje plakken. Heerlijk. Het begon met de werkstukken op de basisschool en ik ben er nooit mee opgehouden. Af en toe vraagt het thuisfront zich bezorgd af of het goed met mij gaat, als ik met de tong uit de mond en omringt door een berg snippers de vloer van de woonkamer systematisch aan het vol leggen ben.
Helaas moet mijn hobby soms wijken voor het echte werk, want we moeten natuurlijk wel centjes hebben voor onderweg. We denken al in AH bonusaanbiedingen, spullen op marktplaats en ganzenborden in plaats van activiteiten buitenshuis. En ik plak ondertussen vrolijk door, want dat is ten slotte helemaal gratis. Gelukkig!

- Oktober -
Mijn vriend heeft besloten op 'de terugweg' met de Trans-Mongolië Express van Beijing naar Moskou te willen reizen. Natuurlijk volg ik hem braaf. Het meest briljante deel van dit plan is vooral dat we door deze landen reizen in... de winter.
Dames en heren, om u een beeld te geven: ik zit elke avond met een deken op de bank, al is het binnen 23 graden, ik draag gebreide sokken in mijn schoenen en een thermo-legging onder mijn broek... sinds augustus, ik heb het al koud als ik een plaatje van een ijsbeer zie. Kortom, ik ben de meest geschikte persoon om bij -35 graden in een tochtige trein te gaan zitten over een afstand van ruim 1800 kilometer. Dat wordt lachen, dat kan ik je nu al vertellen.

- November –
Om mijn kansen op het vinden van een baan in het onderwijs in Australië te vergroten, ben ik deze week begonnen met de TEFL (Teaching English as a Foreign Language) cursus. Het geeft me internationale bevoegdheid en zo kan ik onderweg toch nog wat centjes verdienden. En dat lijkt me handig als je zo lang wegblijft, because from the wind, we cannot live natuurlijk.

- December -
Au! afgelopen week hebben we ons laten lekprikken in de plaatselijke 'Travel Clinic'. Een ontzettend aardige mevrouw (maar ik zou ook aardig doen als ik weet dat ik iemand daarna toch heel erg pijn mag doen) heeft ons uitgebreid voorgelicht over alle mogelijke manieren waarop we in het buitenland aan ons einde kunnen komen.
Voor India en Nepal zijn de aanbevolen vaccinaties DTP en Hepatitis A. Ook kregen we de Buiktyfus erbij. We zochten nog een vreselijke vierde ziekte voor ons kwartet, maar voor Malaria kregen we niets voorgeschreven. Het dragen van lange broeken en jezelf in de DEET rollen schijnt voldoende te zijn. Als je heel stil bent, kun je de muggen horen lachen.

- Januari -
Het zou allemaal niet makkelijk zijn, dat aanvragen van een Indiaas visum. We zouden weken in onzekerheid leven, overgeleverd aan de grillen van de Indiase ambassade. Mannen met grote snorren zouden zich in een stoffig kamertje buigen over onze aanvraag, hoofdschuddend de namen van onze vaders lezen en hun wenkbrauwen optrekken bij het lezen van onze beroepen en bankafschriften.
Dan zouden ze gaan overleggen. Lang en uitvoerig. Tussendoor zouden ze de regels aanpassen, ons vragen om aanvullende vingerafdrukken en stukjes haar. Dan zouden ze dagen wachten en het formulier terugsturen omdat we een komma schreven op de plek waar een punt moest staan. We zouden 's nachts zwetend wakker worden met de angst te worden opgepakt en vastgeketend te worden in een Indiase cel. Onze ouders zouden naar Den Haag moeten afreizen om ons vrij te krijgen en tegen de tijd dat het gelukt zou zijn, was ons visum alweer verlopen en zouden we opnieuw moeten beginnen.
Maar het bleek allemaal niet waar. Een paar dagen later hadden we alles keurig gestempeld terug. Maar ja, dat is natuurlijk helemaal niet leuk om over te schrijven...

- Februari -
Mijn vriend: “Nien! Ik heb hier een doos met rode plastic bakjes met witte stipjes erop, mogen daar ook de rode aardewerk kommetjes met witte stipjes bij?” Ik: “Nee, die horen in doos 16 vak 04-A/W, de doos met rood aardewerk met witte accenten.” We zijn verhuisd, maar vraag niet hoe.
Met maximaal 23 kilo in de rugzak moeten we onze overige drie ton spullen ergens opslaan. Geruisloos hebben we wekenlang kleine porties verstopt in de huizen van onze ouders, maar inmiddels beginnen ze het door te krijgen. “Hier mam, een mooie vijfde en zesde lasagneschaal, leuk hè? Wel schoon teruggeven alsjeblieft!”. Nu alle spullen een nieuwe bestemming hebben gevonden, is voor ons het leven uit een tas al praktisch begonnen.

- Een week voor vertrek -
Ik kan niet voor ons beide spreken, maar ik vind het persoonlijk allemaal nogal wat, dat wereldreizen. Een weekje Texel is wat geregel betreft dan toch een stuk overzichtelijker. Maandenlang zijn we nu al in de greep van ons grootste avontuur, ik kan de spanning bijna niet meer aan. 21 februari is D-Day. Dan weten we weer waarom we dit allemaal precies deden. De nieuwe werelden, het vreemde eten en de spannende avonturen: laat ze maar komen!