Geluksgetal 13

Door: Sidonius

Geplaatst op Jan 9, 2011

Het is 11 januari 2008. Ik zit in de trein van Leeuwarden naar Groningen, zoals ik dat vier keer per week doe. In de Spits valt mijn oog op een advertentie: stuur een foto in en win een reis naar Azië! Och, waarom niet?

Moeilijk om een foto uit te kiezen, welke zal in de smaak vallen? Ik zoek een foto van een visser uit Venezuela en een paar Tibetfoto’s. Ik kies voor de visser. Dan blijkt dat het helemaal niet om één foto gaat, maar om een website waarop foto’s worden gedeeld met anderen. Schoorvoetend laad ik er een aantal op, en de eerste reacties komen binnen. Wat is dit leuk! Eindelijk mensen die het snappen, die passie voor reizen en foto’s. Vanaf dat moment laat de website me niet meer los.

Gaandeweg wordt het een verslaving. Wat een mooie foto’s, wat een geweldige bestemmingen! Er valt veel te leren en reisreporters zijn graag bereid te helpen. Zo maakt Gorke/Margo een mooi kader om een portret van een Tibetaanse vrouw die ik heb gepost, stuurt het mij per mail toe met uitleg hoe je dat doet. Geweldig! Lione en René leggen mij uitgebreid uit hoe je een eigen reiswebsite kunt maken. Sorry vrienden, het was me toch te ingewikkeld en ik ben uitgeweken naar mijnalbum.nl. Lang niet zo mooi, wel gemakkelijk. Hillebrand leert mij in een paar workshops de technische en slimme kneepjes van het fotografievak. Van alle reisreporters leer ik veel over mooie composities, photoshoppen, creativiteit, en ik leer vooral dat ik nog heel veel te leren heb. Ze brengen mij de passie voor reisfotografie bij. Een klein tikje fotogekte had ik al van mijn vader meegekregen. Hij was amateurfotograaf en liet mij als kind vaak toe in zijn donkere kamer, een verbouwde bedstee in onze huiskamer. Wat vond ik dat spannend, die bakjes met vloeistof waarin dan langzaam de foto te voorschijn kwam! Pure magie.

Schrijven deed ik altijd al voor mijn plezier. In diezelfde verbouwde bedstee had ik een ‘bureautje’ voor mezelf ingericht. Omdat ik nog niet goed zelf verhalen kon verzinnen schreef ik leesboekjes over in een schrift. Het genot van het schrijven! Later schreef ik kleine verhaaltjes over elfjes en kabouters, uitmondend in zelfverzonnen en geschreven toneelstukjes die we met een toneelclubje van vriendinnen instudeerden en opvoerden. Opstellen schrijven vond ik heerlijk, evenals reisdagboeken die ik van mijn eerste reizen ook nog uitwerkte tot een reisverslag (Tanzania, Bolivia/Peru, Costa Rica).

Emotie is een belangrijke inspiratiebron voor mijn schrijverij. Emotionele ervaringen gieren door mijn lichaam en proberen op een gegeven moment een weg te vinden naar mijn hoofd om daar woorden, zinnen te vormen die mij niet meer loslaten. Vaak ’s morgens vroeg, in de sluimerslaap. De woorden en zinnen vechten om voorrang, wat wordt de openingszin? Want er moet geschreven worden, de onrust neemt toe en vindt tenslotte een uitlaatklep in het toetsenbord. Al schrijvend vormen zich de gedachten, gevoelens, ze krijgen een plek en een structuur. De rust in mijn lijf keert terug.

Het is 8 januari 2011. Drie jaar na mijn eerste foto op reisreporter.nl . Wat is er in die drie jaar veel gebeurd. Veel gereisd, veel reporters leren kennen, héél veel tijd aan die site besteed waar ik niet meer mee op kan houden. Ik ben in 2010 geëindigd op plaats 13. Sido vindt het wel eens te veel worden (ook al heb ik nu een mooi alternatief als hij voetbal kijkt en dat is váák!) dus ik dacht: zal ik vragen of hij mee gaat naar Reisreporter Live? Een boeiend programma, we zijn in het Solitaire van Ton van der Lee geweest dus leuk om die eens te zien. Het zou goed zijn als hij de reisreporters eens leert kennen en het sfeertje van de community ervaart, wie weet……

Tijd voor de apotheose, we gaan weer naar de zaal. Waar is Sido? Ik kan hem niet vinden maar het begint al weer. Ik plof neer op de achterste rij tussen Marianne en Erik. Sido komt binnen en gaat een paar rijen verderop zitten. Louise begint aan het juryrapport voor de winnaar van de tweede prijs. Reysigers! Prachtig Ans, helaas is zij op reys. Het juryrapport voor de eerste prijs winnaar: Lola! Geweldig voor je Eva, en wat jammer dat je nu ziek in bed ligt. Daar loopt de fotografe, ze komt onze kant op. Grietje zit schuin voor mij, zal het Grietje worden? Of Lione die naast haar zit? Ik trappel met mijn voeten op de grond, als tromgeroffel, het juryrapport wordt voorgelezen door Louise, ze verspreekt zich, de RR van het jaar is een zij, zie je wel, Grietje of Lione ………. en de winnaar is…… Sidonius!

Ik kan wel door de grond zakken, nee! Wil ik dit wel, of beter gezegd: durf ik dit wel? Ik win geen prijs maar een opdracht! Ik sta perplex, moet naar het podium, val Sido in zijn armen want ik wil er even helemaal niet zijn. Grisnich, verman je, stel je niet aan, dit is toch kicken? Maar zo voelt het nog niet. Pas na de verwarmende reacties en felicitaties van reisreporters en redactie, een nachtje slapen en alle mails de volgende dag ben ik weer back to earth en begint het Grote Genieten. Geweldig dat ik RR van het jaar 2010 ben geworden, wat een eer en uitdaging. Laat mijn verantwoordelijkheidsgevoel het nu eens niet winnen van mijn plezier, maar laat ik een mooie balans tussen die twee zoeken, dat is mijn uitdaging. Ik heb nog even de tijd, maar ik weet het nu al: ik ga er voor, 200%, het is fantastisch om naar Ladakh te mogen, en dat land verdient een prachtige reisreportage.

Ik heb mijn reis naar Azië gewonnen en méér dan dat! Jury, redactie en reisreporters: bedankt! Ik doe mijn best de verwachtingen waar te maken. Ongeluksgetal 13 heeft mij geluk gebracht.