In 1530 werd het eiland Malta door keizer Karel V geschonken aan de Johanniter Orde. In Europa bestonden al eeuwenlang verschillende ridderordes, waarvan de Tempeliers en de Johanniters de meest bekende waren. De ordes vochten mee tijdens de kruistochten naar het Heilige Land, maar zorgden ook voor de veiligheid en het welzijn van christelijke pelgrims die op bedevaartstocht waren naar dat Heilige Land. De Johanniters stonden vooral bekend als hospitaalridders. De ordes werden bemand door geestelijken met zwaarden die het voornamelijk opnamen tegen de islam en de Ottomanen.

Nadat de Tempeliers waren verraden door zowel koning als paus en deze orde werd opgeheven, werden de Johanniters de erfgenamen van hun tegoeden. Maar in het door godsdienstoorlogen verscheurde Europa was geen plaats meer voor een ridderorde, en zo week de laatste van deze broederschappen uit naar het eiland Malta, waar de riddergemeenschap al snel de naam Maltezer Orde kreeg.

Malta was een uitkomst, een overlevingskans voor de orde. Het eiland was echter niet bepaald vruchtbaar en er was weinig drinkwater voorhanden. Het hoofdstadje Mdina was slecht verdedigd, maar de ligging van Malta op de route naar het Heilige Land was voortreffelijk. Grootmeester L’isle d’Adam nam de sleutels van de kleine hoofdstad Mdina in ontvangst maar gaf er de voorkeur aan om zijn orde aan zee te vestigen en daar een haven aan te leggen. Deze verscheen naast het gebied Birgu en kreeg de naam Grand Harbour. De volgende jaren werden besteed aan het verstevigen van zowel Mdina als Birgu.

Op de foto zie je de toegangsbrug en de poort naar het oude Mdina.