Twee contrasten. Twee heel verschillende emoties.

Door: Wisseschout

Geplaatst op Jul 6, 2015

BLIJ.
Turkije.
Swingend en al heupwiegend breng ik de laatste avond door in Turkije. Het bezorgt me een warm gevoel en dat komt door de enorme gastvrijheid van vier Turkse gezinnen. Die zijn hier neergestreken op deze camping, maar alleen om er te picknicken. Het is heel gewoon om dat hier op een camping te komen doen. Ik ben een soort eregast en wordt volgestopt met lekkers en drinken. We conserveren met handen, voeten, met behulp van vertaalboekje [ point-it] I-pad en foto's.
Dan gaat het onderwerp over op muziek en daar gaan de vier dames en de veertien kinderen helemaal los op Turkse muziek en Shakira waar ze een cd van hebben in de auto.
En ik moet mee doen, alleen die heupen van mij zijn iets minder soepel lijkt wel.

Griekenland en Macedonië.
DROEVIG.
We rijden naar huis via Griekenland en een 20 km voor de grens met Macedonië zien we groepen mensen lopen met rugzakken, plunjezakken enz.
Het lijken wel vluchtelingen zegt mijn man.
Vlak voor de grens " verdwijnen " ze en even later in Macedonië komen ze weer de weg op gekropen.
De twee dagen dat we door Macedonië rijden zien we langs deze weg steeds groepen en groepjes mensen lopen. Hoofdzakelijk jonge mannen, maar ook gezinnen.
En het gaat maar door....en het is levensgevaarlijk omdat de weg zo smal is.

Turkije
BLIJ
Eén van de kindjes, een meisje van 10 jaar met een vreselijk slecht gebitje en een lief sprekend gezichtje zegt tegen mij " I love you" Ze is om op te vreten. Na een poosje snap ik wat ze mij duidelijk probeert te maken. Ze is weg van mijn blauwe ogen. De vrouwen zeggen" we houden allemaal van je " Ach, straks wil ik hier niet meer weg.
De mannen zitten een eind verder een spel te spelen en bemoeien zich niet met vrouw en kinderen.
Van één van de kindjes krijg ik een schelp. Dat is mijn mooiste souvenir.
Of ik mee ga zwemmen vragen ze. Nu is de zee hier zwaar vervuild en stinkt. Dus hoe moet ik duidelijk maken dat ik hier niet wil zwemmen.

Macedonie en Servie
Zeer Droevig
Bij een benzinestation vragen we of het vluchtelingen zijn. Ja zeggen ze. De meeste uit Syrië en ook uit Afrikaanse landen.
Het lijkt wel of heel Syrië leegloopt. Het houd maar aan de stoet mensen. Wat een vreselijk eind hebben deze mensen al gelopen. Waar is de hulp? Het rode kruis? Hoe moet dit verder met eten, drinken, slapen.
Een vrachtauto onderweg verkoopt uit zijn bak een heleboel fietsen. Er wordt zelfs fietsles gegeven.
Oude mannetjes, kinderen en vooral dus veel jongens op veel te kleine fietsen slingeren nu over de weg.
Later lees ik op internet dat dit de nieuwe vluchtroute is naar het Westen. De z.g.n Balkanroute.
Veiliger maar veel langer. Ook zijn er 14 mensen door een trein doodgereden die niet op tijd de rails af konden komen in een kloof.
En nu af en toe een auto van het rode kruis.

Vlak na de grens met Servië zien we bijna niemand meer. Wij nemen een andere route met nog steeds een knoop in onze maag.
Aan de grenzen wordt de camper goed gecontroleerd en gevraagd of we toch geen vluchtelingen mee hebben genomen.

Groter contrast is er niet. Wij op vakantie en deze mensen massaal op de vlucht. En het beeld van al die duizenden lopende en fietsende mensen zullen we niet meer kwijtraken. Het " live " zien, is toch wel anders dan op tv.

Foto's

c9155.jpg

Wisseschout