Olandese in Toscane!

Door: Hermine

Geplaatst op Jan 7, 2010

In september 2004 logeerde ik met mijn man Jos een week in Pian di Giuliano een klein gehucht in de bergen bij Pitecchio, Toscane. Met de auto en tent waren we uit Nederland vertrokken om al rondtrekkend via de Franse Alpen Italië te gaan verkennen. We staken de grens over bij de Col de Larche / Colle della Maddalena en we slingerden via veel haarspeldbochten door het schitterende landschap.

Eerst in Italië, Viareggio een kustplaatsje, bezocht en natuurlijk Pisa en Lucca om daarna naar onze bestemming, een huisje in de bergen te rijden. De weg omhoog kronkelde verschrikkelijk en de auto die onderweg al wat had gemorreld ging meer kuren vertonen: afslaan, niet willen optrekken en de benzine leek op een wonderbarlijke manier in hoeveelheid af te nemen maar niet via een lek. Bij het hotel waar we de sleutel voor ons huisje zouden ophalen maar meteen doorgegeven dat de auto kuren vertoonde maar op zaterdag was daar niet zomaar ineens iets aan te doen. De hoteleigenaar bracht ons naar 'boven' en heel even was ik enorm jaloers op zijn kleine makkelijk wentbare autootje toen we achter hem aanreden.

Het huisje lag hoog met een schitterend uitzicht over het dal, vijgen- sinaasappel en walnotenbomen in de tuin, wijnranken langs de muren en ook nog eens een moestuin waaruit we zoveel groenten mochten gebruiken als we wilden. 's Avonds werd het plaatje compleet met het uitzicht over het verlichte stadje Pitecchio en een (lease)huisdier in de vorm van een gezellige dikke kater.

Maandag dan maar naar een Ford garage op een groot industrieterrein bij Pistoia om de auto te laten nakijken. Met handen en voetenwerk kon ik uitleggen wat er aan de hand was. De chef werkplaats begreep me en wist ook nog eens wat er aan de hand was! Ik spreek geen Italiaans maar overmoedig geworden omdat hij mijn uitleg begreep besloot ik de gok te wagen. "Voitura réparo domani?" vroeg ik hem, vrij vertaald naar "La voiture sera réparer demain?", in het Frans een taal die ik wel redelijk spreek. Ja hoor, zijn monteur zou ons naar Pistoia kunnen brengen en dan zouden we aan het eind van de middag weten hoe het ervoor stond.

We hadden een hele leuke dag in Pistoia, bekeken de kathedraal di San Zeno en het Palazzo Pretorio. En na een uitgebreide maaltijd terug naar de garage want we hadden een fikse wandeling voor de boeg. In de garage geen auto! Na tientallen slokken koffie, in Italië kun je echt niet spreken van koppen koffie, kwam onze auto aangereden. Er stapten drie monteurs uit, de auto ging op de brug, nog meer monteurs erbij en er werd driftig gebaard en gewezen. Had ons Fordje de Grand Prix van Pistoia gewonnen!? Zouden wij ieder ogenblik een fles champagne en lauwerkrans in ontvangst mogen nemen!? Nee hoor, er was een 'sensor van de luchtinlaat kapot'. Het onderdeel zou de volgende dag binnen zijn. Alleen even ophalen in het grote magazijn.

De volgende dag volgens afspraak om 11.00 ter plekke nadat we nog één keer de tocht naar de bergen en terug hadden ondernomen met ons getergde voertuig. Ford weer op de brug, onderdeel erin...en er weer uit want het typenummer klopte niet: de auto was te oud. De jongste bediende werd op pad gestuurd en de chef werkplaats werd steeds driftiger. Na vele uren, slokken bittere koffie en een mediterende blik van mij op het gigantische kopieerapparaat (alsof die hulp kon bieden) was het goede onderdeel 's middags om 17.00u geplaatst en konden we terug naar ons huisje in de bergen.

De rekening hoefden we niet te betalen, we kregen uitvoerig verontschuldigingen te horen maar wat mij het meest bijblijft is de moeite die er werd gedaan om ons te helpen. Olandese in Toscane, komen 'zomaar' langs met een kapotte auto en dan zo worden geholpen vind ik ondanks de uren wachten formidabel!

Onze (lease) kater hebben we uit dankbaarheid Fausto genoemd naar de chef werkplaats. En de Ford? Daar rijd ik nog iedere keer als het slecht weer is mee naar mijn werk ook al is het beestje inmiddels 12 jaar! Als je sensor maar goed is!