Afgelopen april was ik voor het eerst in 17 jaar weer in Rome. Ik vond het leuk om te vergelijken hoe ik toen (als jonge puber) de stad ervaren had, en hoe ik het nu ervoer. Sommige dingen vond ik vroeger weinig indrukwekkend, en nu des te meer. Zoals het Pantheon. Vroeger vond ik dat maar een donker en sober bouwwerk, en ik kon niet echt plaatsen waar het toe diende.

Toen ik deze keer mezelf in het gebouw ging verdiepen, en er na 17 jaar weer binnenliep, zorgde mijn verwondering zelfs voor een open mond-moment en een korte ademstop. Wow! Als je je realiseert dat al in 27 vóór Christus op deze plek een heiligdom werd gebouwd, en het Pantheon in zijn huidige vorm al sinds 125 na Christus overeind staat, is dat toch bijzonder.

Op de foto zie je de Oculus; Een gat met een diameter van 8,7 meter, in het dak dat een diameter heeft van maar liefst 43,30 meter (dit is tevens exact de hoogte van het gebouw). Oculus betekent 'oog', omdat men het op een oog vindt lijken uiteraard. Wanneer het regent, regent het binnen, maar de vloer is licht gebogen om zodoende het regenwater af te voeren. Het is natuurlijk helemaal mooi als een lichtbundel door de Oculus valt. Het oogt bijna bovennatuurlijk mooi. Maar wellicht is mijn visie daarop gekleurd, omdat ik deze tekst nu in een klooster aan het typen ben :-)