Scene uit "the Godfather" part 1
Napels
Italië
LPtje
Scene uit "the Godfather" part 1
Mijn vrouw is met haar tablet een whizzkid en heeft vlakbij Napels een 5 sterren hotel weten te boeken via internet. Het grand-hotel van Antonio Polese “La Sonrisa”. De prijs is zeer schappelijk, namelijk € 49,00 voor een nacht met ontbijt en een twee persoons bed, dus heeft zij, dit hotel voor twee nachten geboekt.Op het plaatje natuurlijk “een plaatje” van een hotel, volledig in het wit en in barok-stijl met standbeelden, prieeltjes en palmen. Helemaal in onze stijl natuurlijk. We houden nu eenmaal van luxe.In onze ruime Renault Twingo met airco spoeden we ons naar één van deze parels van de middellandse zee. Wij komen aan bij het hotel en het blijkt, een vergane glorie 5-ster te zijn. Echter wel in de door ons zo geliefde barokstijl. U moet weten dat de familie van mijn vrouw uit de Amsterdamse Jordaan komt en daar houden ze bijna allemaal van deze stijl. Het hotel blinkt uit in de uitbundigheid, zoals deze stijl maar zijn kan, helaas met een een klein beetje achterstallig onderhoud. Dit kan de pret niet drukken, het hotel kan mogelijk nog voor het hoog seizoen nog veel vervangen en repareren. Onze luxe voiture kan ik buiten het grote hek op de grote parkeerplaats gemakkelijk kwijt. Ik heb een vermoeden dat alle gasten,naar het strand, de mooie stad Napoli of andere bezienswaardigheden aan het bekijken zijn. Kortom de parkeerplaats is helemaal voor ons.Mijn vrouw spreekt een goed woordje in de rappe expresso-taal en melden ons bij de receptie, in korte broek en haltershirt. “We hebben gereserveerd via internet”: zegt ze. De man achter het loket van de receptie kijkt in het grote reserveringsboek. Ik zie de naam van onze familie direct boven aan in het boek staan. Natuurlijk kijkt hij er overheen, bladert de bladeren door, om vervolgens weer terug te bladeren naar de eerste pagina waar ik al onze naam had zien staan.Volgens de receptionist hebben we een reservering gedaan voor het bijgebouw. “Dat klopt”: zegt mijn eega: “voor de actieprijs van € 49,00 per nacht”, zegt ze er direct achteraan, in haar vloeibare Italiaans. Allebei dienen we de paspoorten in te leveren en krijgen de sleutel. Een ongeschoren Italiaan zet onze koffers op een trolley en brengt deze via de lift naar de eerste etage. Is dit het bijgebouw vraag ik mezelf al even af. De ongeschoren trolley-Italiaan doet voor ons de kamer open. Wat een tegenvaller, geen ramen, geen balkon.Dit hebben we niet in onze boeking via internet gezien. Geen enkel punt van herkenning. Mijn vrouw vraagt of dit de kamer van het bijgebouw is want deze had volgens de plaatjes een ruim balkon. “No”: zegt de Italiaan in het Italiaans, wat eigenlijk wel logisch is, want we zijn in Italië. “Dit is het hoofdgebouw van het wereldberoemde Grand-Hotel “La Sonrisa”. U mag blij zijn dat we een kamer in het hoofdgebouw hebben geregeld. “Nou”: zegt mijn eega, toch iets pittiger in het anglo-italiaans-dialect:” doe ons dan maar een kamer in het bijgebouw of een kamer met een terras”. De Lubbers-italiaan belt naar de receptie.We krijgen, na wat soebatten, een kamer met een geweldig terras tegen dezelfde prijs. We zijn eigenlijk, bij nader inzien, de enige gasten. Zonder iets te vragen komt er ook nog een buitentafel met twee stoeltjes. We hebben nu een riante kamer op de eerste etage met een zeer groot terras, boven de hoofdingang. Koffers uitpakken en even naar het nabij gelegen stadje om wat geld te cashen. Het geld cashen is in dit gedeelte van Italië wat minder makkelijk omdat de geldautomaten wat schaars zijn in dit gebied. Een ramkraak is hier waarschijnlijk Scheringa en inslag. De banken worden hier dan ook goed bewaakt door de politie met volledige bepakking en bewapening.Nadat we het geld hebben gehaald rijden we de oprijlaan van het hotel weer op. Met stomheid geslagen rijd ik langs de vele auto’s. Ik kan bijna geen parkeer plaats meer vinden In onze zomeruitrusting, korte broek, haltershirt, slippers, zomerjurk en zonnebril lopen we naar de hoofdingang van het hotel. We kijken onze ogen uit. Iedereen loopt er in gala. Dames op paal hoge naaldhaken en haute couture jurken, de heren op glimmende lakschoenen, in kostuum met glimmende overhemden. Overal zie ik staartjes en zonnebrillen. We waren als het ware deze keer niet over-dressed kan ik u meedelen, alleen de zonnebril kwam overeen.Wij snel naar binnen. Vanaf ons terras blijf ik het schouwspel gadeslaan. De dames met diep uitgesneden decolleté geven mij een prachtig uitzicht zo vanaf het balkon. Op de 23 centimeter hoge hakken schuifelen ze, aan de arm van manlief, door de menigte. Ik krijg een Italiaans deuntje in mijn hoofd en filmscènes uit “the Godfather” flitsen uit aan me voorbij. Het blijkt een echt Italiaanse bruiloft te zijn. Zo één, waarmee deel één van deze film een aanvang heeft. Het vrolijke Italiaanse deuntje wordt steeds sterker in mijn hoofd en denk: “ zo direct zal die Franki Valli wel binnen komen”. In de film willen dan alle vrouwen met hem op de foto. Ik mijmer zo door, met dat Italiaanse deuntje in mijn hoofd en op mijn oogvlies dat verschrikkelijk mooie uitzicht op de heuvels van…. de Vesuvius.Ik heb de gedachte nog net niet uit mijn hoofd, komt er door de hoofdingang van het hotel, een blonde langharig gebruinde man in grijs pak, lakschoenen en een Gucci zonnebril met spiegels. Alle dames zijn ineens gillend uitbundig en helemaal losgeslagen. Nu breekt mijn Hollandse klomp, ik zit echt in de scene van “the Godfather”. Iedere vrouw wil op de foto met hem. Het blijkt dat dit de bekendste regionale zanger is, wereld beroemd in Napoli en omstreken, de Franki Valli uit mijn hersenspinsels. Mijn scene is nu helemaal compleet: de gedachten aan “the Godfather” part 1, de bruiloftscene, de zanger.Ik heb de hele nacht liggen woelen en ’s ochtends snel het laken van me af getrokken….gelukkig……ben blij dat we geen paarden bezitten.
Foto's
