Ghirlandaio en Stendhal
Ghirlandaio en Stendhal
Ghirlandaio en Stendhal.
Met de trein, een boemeltje, reizen we vanuit Ronta, hoog gelegen in de Appenijnen, naar Florence. Vandaag concentreer ik me op de fresco’s van de renaissanceschilder Ghirlandaio. Eerst een bezoek aan de Santa Maria Novella, direct voor het station, waar Ghirlandaio achter het hoofdaltaar het leven van Maria vastlegde in een reeks fresco’s. Daarna de refter van het klooster naast de Ognissanti, de Allerheiligenkerk. Als je daar binnenloopt sta je oog in oog met Ghirlandaio’s Laatste Avondmaal. De paarsgewijze opstelling van de apostelen is kort daarna overgenomen door Leonardo da Vinci, voor zijn beroemde Laatste Avondmaal. Interessant is dat in de refter ook de voorstudie van Ghirlandaio is te zien.
Onderweg van de Santa Maria Novella naar de Ognissanti ben ik langs het Museo Nazionale Alinari della Fotografia gekomen. De gebroeders Alinari gingen kort na de uitvinding van de fotografie foto's nemen van Florence. Het archief is nu ondergebracht in een museum, waar steeds wisselende tentoonstellingen worden gehouden. Helaas ben ik vandaag te kort in Florence, maar dit museum gaat op mijn verlanglijstje en is weer een reden om nog eens terug te komen.
Natuurlijk hoort bij Florence ook een blik in de etalages van de winkels. Vooral de papierwinkels met gemarmerd papier hebben mijn belangstelling. Opa was boekbinder en beheerste ook de kunst van het marmeren van papier. In een winkel aan de Via del Corso worden moderne cadeauartikelen van papier verkocht. Ook exposeert iemand (Sandra di Giacinto) papieren sieraden. Als souvenir koop ik een modern papieren bagagelabel.
Op de drukke Piazza della Signoria bevestig ik voor een Amerikaanse toeriste dat ze inderdaad naar een kopie van Michelangelo’s beeld van David kijkt, en bekijk de gedenkplaat voor de opstandige religieuze fanaticus Savonarola in de bestrating van het plein, “here is where they burnt the monk”, roept een andere Amerikaanse toeriste.
De Franse schrijver Stendhal raakte in Florence in een acute psychose, het later naar hem genoemde Stendhal-syndroom, door de vele indrukken en prikkels. Zo erg is het met mij niet, maar na een poosje rondlopen langs alle bezienswaardigheden, merk ik dat ik niet meer echt kijk, of fotografeer. Tijd dus voor de trein terug.