Na het ontbijt werd tegen ons gezegd: 'We gaan een stukje wandelen.' Leuk, dacht ik nog. M'n zusje was iets minder enthousiast, want die heeft het niet zo op wandelen, maar ze ging toch maar mee. 'Het is maar een uurtje heen en een uurtje terug' Prima, dan kunnen we daarna nog zwemmen. En daar gingen we: met de auto een heel stuk omhoog. Na een tijdje de auto aan de kant gezet, want onze auto was niet echt geschikt voor bergpaden met diepe gaten in de weg en zó ver kon het toch niet meer zijn tot het startpunt. Drie uur later kwamen we dan eindelijk bij het startpunt en dus nóg een uur omhoog. Hoewel m'n zusje niet zo enthousiast was, zijn we toch met z'n allen omhoog gegaan, we waren er nu toch al bijna. Vijf kwartier verder zaten we bovenop die berg aan een heerlijk bord Italiaanse pasta en met een geweldig uitzicht. Op de grens van Italië en Zwitserland was in de verte het Lago Maggiore te zien. Tweeënhalf uur later stonden we weer beneden bij de auto. Ik kon in ieder geval zeggen dat ik die vakantie ook nog in Zwitserland was geweest!