Het is ondertussen al drie zomers geleden.
Ik zou 6 dagen gaan wandelen in het desolate Hornstrandir in Ijsland.
Het jaar voordien had ik de GR20 gewandeld in Corsica en ik was klaar voor een nieuwe avontuurlijke trektocht.

Hornstarndir trok me aan. Het is enkel te bereiken per boot vanaf het stadje Isafjördur. In dat stadje geraken vanuit Reykjavik was al een hele onderneming.

Een rubberen bootje bracht me richting strand. Daar stond ik dan, helemaal alleen, aan de ene kant de zee en verder volledig omring door besneeuwde bergen.

Ik nam mijn moed bijeen en ging op pad.
Op voorhand had ik mijn toch uitgestippeld en zou 6 dagen later in een andere baai weer worden opgepikt.

Mijn wandelgps leidde mij door het ruige landschap.
Het was een heerlijk gevoel. Ik doorwaadde brede rivieren, zocht mijn weg door zompige moerassen, klauterde over rotsen en ploeterde door de sneeuw.

Ik voelde me een ontdekkingsreiziger, ik had de mooiste uitzichten, kampeerde op de stilste plekken en voelde me helemaal alleen. 5 dagen lang kwam ik niemand tegen.

Ondanks de aanhoudende regen genoot ik echt!

Mijn wandeling eindigde echter wat abrupt de laatste dag, toen ik door de dichte mist het verschil niet meer zag tussen sneeuw en lucht.
Op een ijzige vlakte verloor ik de weg. Ik mis stapte me, gleed uit en donderde een bergwand af. Tegen de rotsen kwam ik tot stilstand.

Mijn rugzak liet ik achter en ging opzoek naar de weg.
Toen ik die gevonden had, legde ik me neer in de veronderstelling dat de koude me wel zou meenemen.

Maar ik had geluk!
3 Duitsers vonden me en slaagde er in een helikopter te bellen.
Enkele uren later lag ik in het ziekenhuis met 5 knappe jonge verpleegsters rond mij die probeerde mijn pols warm te maken om bloed te kunnen prikken. Toch nog een leuk einde.

Achteraf een spannend verhaal.

Maar voor wie voorzichtig is en het durft, raad ik een ervaring in Hornstrandir meer dan aan! De landschappen zijn adembenemend, maar alsjeblieft bekijk ze niet van zo dichtbij als ik deed!