En weer is het jouw schuld....

Door: Dianethone

Geplaatst op Oct 19, 2016

"En weer is het jouw schuld" zegde mijn schoondochter me...

Hiermee doelde ze op die cactus affaire van enkele jaren geleden, ik schreef er ooit een blog over. 

Ze had gelijk maar deze keer was het niet om te lachen... We waren net aan onze 3de dag IJsland begonnen, waren op het mooie Snæfellsnes en het zonnetje lachte ons vriendelijk toe.. ...tot ik voorstelde om langs zo'n geitenpaadje verder te gaan, in IJsland moet je geen watje zijn en mag en moet je al eens van de geijkte paden af. 

Dus, van het gebaande pad af...

 Dat ging goed tot ze struikelde, tegen de grond smakte en daar bleef liggen, onmogelijk om recht te staan.. Ze had haar voet verzwikt.

 En in één tel zag ik ons hele reisschema ineenstuiken...Hoe ga je met een verstuikte voet kunnen stappen ?? Na een tijdje was ze met veel moeite recht gekrabbeld en tot aan de auto gesukkeld, het was duidelijk, we moesten ergens hulp zien te versieren. Minstens een apotheker... Een dokter was waarschijnlijk te veel gevraagd..

 Toch, in het eerstvolgende stadje wees een rood kruis ons de weg naar een hospitaal. Of beter gezegd, een soort EHBO met hospitaal allures. Whatever..er dwaalde een dokter rond en een verpleegster en ze hadden een röntgenapparaat.

 Bij het zien van dat röntgenapparaat kreeg ik bijna de slappe lach, zo'n ding dat je eerder bij een dierenarts-die-aan-het-einde-van-zijn-carriere- is zou verwachten. Ik dacht hardop: "die dokter en die verpleegster zijn de gebruiksaanwijzing aan het lezen."

 W. reageerde geschokt tot ze de joke doorhad...We lachten beiden zenuwachtig..

. Afin, er bleek gelukkig niks gebroken, er werd een verband tevoorschijn getoverd en er werden pijnstillers voorgeschreven. En kregen ook nog de goede raad om een kinesist erbij te halen hetgeen niet mogelijk is als je vandaag hier, morgen daar en overmorgen nog ergens anders bent. 

W. was hoopvol :"Binnen een paar dagen ben ik terug de oude" Ze kreeg me zover dat ik haar geloofde. 

Dag erna : stappen was quasi onmogelijk van de pijn.. Mijn voorstel om ergens krukken te gaan kopen stuitte op tegenstand maar, ze moest het onder ogen zien,zonder kon ze niet stappen!

 Toch maar voor een paar dagen !!???

 De dagen erna : Pijn ! En de voorgeschreven pillen hielpen niks. Reisapotheek nagekeken en straffere pijnstillers opgediept. Oké, niet volgens het boekje om zelf te bepalen wat je zoal slikt maar hey, dit was heirkracht. 

Ondertussen waren we aanbeland in de Westfjorden. En nog altijd geen beterschap. Ik maakte heimelijk de bedenking dat we gedoemd waren om onze reis verder te zetten zoals we bezig waren ,nl per auto van her naar der. 

We kregen een dispuut : Na dagen van : "Sorry dat ik gevallen ben" "Sorry dat ik je over dat stomme paadje liet gaan" werd het tijd om de "sorry's" van tafel te vegen en te bedenken dat zulk gejammer de dingen niet veranderden. 

Geen sorry's meer !

 Maar er kwam iets anders in de plaats : "Ga toch alleen, ik wacht hier wel" "Nee hoor,ik blijf bij je" Dat ging meerdere dagen in die trant verder tot ik besefte dat het beter was om er eens in mijn eentje op uit te gaan, het ontlastte haar effe van haar schuldgevoel. 

Het schuldgevoel bleef evenwel geniepig bestaan tot op een dag de tranen kwamen... "Ik ben je reis aan het verknallen"

 Nou, hier was een gesprek op zijn plaats ! Zeggen : "Je verknalt mijn reis niet" hielp niet "Samen uit, samen thuis" ... Nee,zette ook geen zoden aan de dijk. Het ging nog even in dezelfde trant verder... Tot... "Zou jij dan ook niet zo voor mij zorgen ??

" Dat zat,

 De tranen werden gedroogd en de crisis was voorbij, de voet bleef pijn doen maar we konden terug lachen.. En helaas, ze werd niet beter...Drie weken heeft ze, weliswaar met één kruk, verder gesukkeld en is thuis nog naar de dokter moeten gaan.

 Achteraf bekeken hebben we IJsland gezien op zijn Japans, erg spijtig natuurlijk maar desondanks hebben we toch veel pret gehad samen. 

En wat een geluk dat we met twee waren...Heb zo iets voor in je eentje... Dan is het 'over and out' denk ik !

 EPILOOG : "Ga je hier weer een blog over schrijven ??" "

Mmm,zou best kunnen"

 "Jamaar, weeeral over mij..."

 "Nou ja,jij doet ook altijd zo van die dingen...cactussen aaien en vallen..."

 "Die cactus was maar één keer ! En je wint ook altijd iets met die blog's"

 "Nee hoor,die tijd is voorbij, hoogstens wat punten"

 "Oh !