Bezoek aan Mystras
Peloponnesos
Griekenland
Eriwil
Bezoek aan Mystras
Eén van de dingen die op ons verlanglijstje stonden was het bezoeken van Mystras, een oude byzantijnse stad in het Taigetosgebergte. Inmiddels uiteraard verlaten en verworden tot ruines, maar er zijn een aantal gebouwen (voornamelijk kerken) gerestaureerd en het is in 1989 tot World Heritage Site gebombardeerd. De stad is in 1249 gesticht ter vervanging van de oude stad Sparta (ja, ja, van de Spartaanse opvoeding!), op het hoogtepunt woonden er maar liefst 20.000 mensen, in 1834 is de nieuwe stad Sparta gesticht en zijn de mensen hiernaar toe verhuisd, de laatste inwoners vertrokken in 1953. (Alleen in het Pantanassa-klooster wonen nog enkele nonnen.)
Maar goed, om er te komen is het ruim 1,5 uur rijden. Het is vandaag ‘toch bewolkt’ dus een prima dag om er op uit te trekken. Als we bij Kalamata zijn, zie ik op de kaart een weggetje binnendoor, volgens mij korter en met minder haarspeldbochten dan de hoofdweg. Vol enthousiasme slaan we af. We zien wel een paar fikse bergen opdoemen, volgens mij moeten we daarachter ergens zijn. Het eerste stuk is leuk, door kleine dorpjes, we gaan goed, maar dan staan we op een kruising, die niet op mijn kaart staat, de dorpjes die hier aangegeven worden ook niet en het is niet duidelijk wat de doorgaande route is. We nemen een gok en gaan linksaf.
Al snel verandert de asfaltweg in een onverharde weg, die overigens prima te berijden is. Als we onze tomtom even aanzetten om te kijken of die soelaas kan bieden, roept die maar één ding ‘keer om ! keer om !’. We zetten de tomtom snel uit, wat weet die er nu van ? We rijden stug door en klimmen hoger en hoger. Dit is duidelijk niet het weggetje met minder haarspeldbochten en zeker niet korter. De weg wordt al slechter en slechter en we gaan hoger en hoger. De omgeving is weinig inspirerend, hier hebben volop bosbranden gewoed, het doet allemaal een beetje onheilspellend aan. Af en toe moeten we stoppen om te kijken of we door de steen, kuil of put in de weg wel veilig door kunnen rijden.
Een harde klap … we rijden ondanks onze voorzichtigheid toch op een fikse steen, met grote ogen springt Erik uit de auto en duikt eronder… ik zie ons in visioenen al in een Discovery-documentaire. Gestrand boven op een berg, geen dorp of huis in de buurt, wie van ons twee gaat er lopen? En waarheen? Terug of verder? We hebben ook nog een telefoon, maar wie gaan we bellen en hoe gaan we uitleggen waar we zijn, we weten het zelf niet eens ! Ons noodrantsoen (bestaande uit twee mentosjes) hebben we daarnet al opgegeten. De tomtom had zo gelijk ‘keer om! keer om!’ Als Erik weer vanonder de auto vandaan komt staat zijn gezicht weer op ‘neutraal’, niets aan de hand, er drupt niets onderuit de auto. We rijden verder en komen na lange tijd op een asfaltweg, wat een opluchting.
Met een ‘vertraging’ van zo’n twee uur komen we begin van de middag bij Mystras aan. De stad is gebouwd op een helling, het is dan ook een heel geklim en geklauter. Gelukkig is er een beneden en boven ingang. We zijn beneden begonnen en tot de helft geklommen. Daarna met de auto buitenlangs naar de boveningang, waar je met hetzelfde kaartje naar binnen kan. Het kasteel helemaal bovenop de top hebben we overgeslagen, het was erg warm en het uitzicht is hetzelfde als halverwege, alleen dan van wat hogeraf (logica volgens een van de gidsen ter plaatse).
De kerken in de stad zijn stuk voor stuk prachtig, binnenin nog volop mooie fresco’s, sommige zo kleurrijk en scherp dat ze gisteren gemaakt lijken te zijn. Allemaal met natuurlijke verfstoffen gemaakt in de middeleeuwen, niet bijgekleurd of gerestaureerd, het is eigenlijk ongelofelijk dat sommige nog zo mooi zijn. Helaas zijn er ook veel vernield, soms is het hoofd ‘erafgepeuterd’ of de ogen. Dit is gedaan door de Turken,die de stad in 1460 bezetten.
Bij het Pantanassa-klooster worden we opgewacht door een wel heel enthousiaste gids. Ze vertelt volop over de prachtige fresco’s en over de 14e-eeuwse kerk die bij het klooster hoort. Het was ons al opgevallen, dat sommige kerken hier (in Mystras) dicht zijn, dat komt dus door de huidige crisis. Voorheen waren er een groot aantal gidsen aanwezig, die in de kerken post hielden en eventuele vragen van bezoekers konden beantwoorden. Nu is het aantal gidsen dus beperkt om geld te besparen.
Als we de kerk verlaten raadt ze ons aan even bij de nonnen naar binnen te gaan, ze verkopen handwerk om zo hun in hun levensonderhoud te kunnen voorzien. Ze vertelt trouwens ook dat de nonnen hun boodschappen nog steeds aan laten voeren per ezel, het is hier zo steil dat er geen andere manier is. Maar goed, dus wij naar binnen bij de nonnen. En inderdaad, allemaal kantwerk en borduursels, maar wat echt mijn oog trekt is de vitrinekast vol met iconen en kleine houten lieve dingetjes (zal ook wel een naam hebben, maar weet ik niet). Het haak- en kantwerk wordt tentoongespreid en we zoeken wat moois uit voor oma. Als we vragen wat het kost, tovert ze een achterkant van een kladblok tevoorschijn (je weet wel, dat dikke kartonachtige papier), waarop opeenvolgend 10, 20, 30, etc. euro geschreven staat.
Daarna op naar de vitrinekast, we zoeken het een en ander uit en met hetzelfde karton laat ze zien wat het kost. Ze lacht ons vriendelijk toe vanachter haar zwarte nonnengewaad. Als we uiteindelijk vier, noem het maar mini-iconen, uitzoeken, blijkt dat we toch wel erg veel geld neergeteld hebben voor het kantwerk, we krijgen er twee gratis.
Als we aan het begin van de avond weer ‘naar huis’ rijden, rijden we via de ‘normale’ weg langs Kalamata, die trouwens schitterend is. Een groot deel rijdt je door een kloof met prachtige kleuren, vergezichten en bloemen, die meestal heel erg lekker ruiken, tunneltjes uitgehakt uit de bergen, fantastisch!
Foto's
