Op eigen benen.....

Door: MarleenvM

Geplaatst op Oct 30, 2017

We schrijven 1993, ik ben nog jong en onbedorven, en ga voor het eerst op vakantie met het vliegtuig samen met mijn vriendje. De tijden dat ik op de achterbank van de auto zat en met mijn ouders Oostenrijk, Zwitserland en het noorden van Italië verkende zijn definitief over. Tijd om mijn vleugels uit te slaan.... 

Bij een reisbureau boekte we een 15-daagse reis naar Kreta en wel naar Chersonissos om precies te zijn. Dit was 24 jaar geleden al een populair oord onder de jongeren maar stond in schril contrast met wat het nu is. Er waren een paar discotheken, een aantal barretjes en een hele hoop restaurants. En heel belangrijk een goed uitgangspunt om meer van het eiland te zien. We hadden een simpel hotelletje aan de rand van het dorp op loopafstand van alles wat we nodig hadden. 

Ons budget liet niet toe om een auto te huren maar met het openbaar vervoer en een scootertje kwamen we ook een heel eind. En zo hadden we al het archeologische Knossos verkend en waren we met de scooter naar de Lassithihoogvlakte met zijn bekende molentjes gereden. Dit aangevuld met een excursie naar Spinalonga en de Samariakloof en de eerste tien dagen waren voorbij gevlogen. Toch had mijn vriendje op een gegeven moment het geweldige idee om naar het strand te gaan. 

Het strand van Chersonissos was niet echt geschikt omdat deze vooral bestond uit een rotsachtige ondergrond dus gingen we met de bus een stukje verderop. Een mooi zandstrandje en net genoeg voorzieningen. Er was een stalletje met wat drinken en een strandbedje huren kostte nagenoeg niets. 

En daar lagen we dan.....ons te vervelen ...... Heel eerlijk gezegd vind ik het strand verschrikkelijk wat ik achteraf gezien natuurlijk meteen had moeten zeggen. Ten eerste al dat zand dat op plekken gaat zitten waar je het niet wilt hebben. En ten tweede al dat water….. Ik heb namelijk een beetje waterangst. Een zwembad gaat nog wel want dan zie je de bodem en je kunt er snel uit wanneer nodig. Daarbij blijf ik ook meestal in het gedeelte waar ik kan staan. Dat ik ooit mijn zwemdiploma A heb gehaald mag al een wonder worden genoemd. Maar de Middellandse zee is toch wel een hele andere uitdaging. Een meer, riviertje of recreatieplas gaat me al te ver en dit is toch wel overtreffende trap. 

Maar die ene keer wilde ik me niet laten kennen toen hij voorstelde om ff te gaan dobberen. Ik wilde graag nog een beetje indruk maken en deed me stoerder voor dan ik was en niet veel later lagen we met twee doorzichtige maar gekleurde en iets te kleine luchtbedjes in de zee. Doodsangsten stond ik uit maar dit liet ik natuurlijk niet merken. Na zo’n vijftien minuten was ik het al zat, we waren ook al behoorlijk afgedreven, en stelde ik voor om weer naar het strand te gaan. 

Mijn stresslevel was op zijn hoogtepunt en omdat het zo warm was viel het gelukkig niet op dat ik het angstzweet van mijn voorhoofd liep. We peddelde langzaam terug ,ik ietsje harder, en was heel opgelucht toen ik weer de bodem zag. Het laatste stukje wilde ik heel nonchalant maar stoer lopend door het water doen maar vooral omdat ik dan het idee had dat ik dan sneller was. 

Ik keek rechts naar beneden om zeker te weten dat ik kon staan. Ja hoor het was hoogstens een metertje diep en net toen ik mijn linkerteen in het water stak voelde ik iets. Het was glibberig, vies en onbekend. Ik aarzelde geen moment… ik moest het water uit….en wel direct. Ik zette me af op mijn luchtbed, deze schoot meteen een metertje of twintig terug het water op, en ik kon ineens over water lopen. Alle natuurwetten werden vermorzeld en de reïncarnatie van een messias was een feit. 

Toen ik weer veilig op het strand stond en bij zinnen was gekomen zag ik mijn vriendje ijverig aan komen peddelen met twee luchtbedden. Uiteraard was hij zeer verbaasd dus maar met het schaamrood op de kaken het een en ander uitgelegd waarbij hij droog opmerkte dat ik het gewoon had aan moeten geven. Ja achteraf is makkelijk praten, tuurlijk had ik dat gewoon moeten zeggen. Maar ik had stiekem nog de hoop dat ik zo wel over mijn angst heen zou komen. 

Tot op de dag van vandaag ga ik nog steeds het water niet in. Ja tot mijn knieën, dat gaat nog net. Achteraf stelde het natuurlijk helemaal niets voor want het was gewoon wat zeewier wat er ronddreef. En dat vriendje, dat is inmiddels mijn man. Die graag in geuren en kleuren dit verhaal verteld. Niet vaak maar af en toe komt het nog eens boven drijven. Steevast begint hij het verhaal met ‘Heb je wel eens iemand over water zien lopen?’