De backgammon speler
Griekenland
Europa
Dalix
De backgammon speler
In 2012 besluit ik om met de bus van Athene naar Istanbul te gaan en met de boot terug. Een aardige onderneming, maar het bleek een heerlijk avontuur.
Maar eerst zoek ik in Athene de plekken op die ik zo goed ken van de tijd dat ik er twee jaar gewoond heb. Het appartementje dat ik toen huurde bevindt zich in Pasa Limani, de oude haven van Athene. Er is sinds 1992 veel veranderd, maar het lahmajoen restaurantje bestaat nog en Yanni, de eigenaar, leeft nog. Het weerzien is emotioneel en even later staat het tafeltje buiten vol met allerlei hapjes en een heerlijke lahmajoen, een Turkse pizza. En onherroepelijk moet ik denken aan de tijd dat ik er een paar weken gewerkt heb.
De eerste avond kreeg ik de taak om alle groenten te snijden en de vaste klanten van bier te voorzien. Deze mannen zorgden voor wat een onvergetelijke avond zou worden. Twee van hen hadden een gitaar bij zich en na een indrukwekkende hoeveelheid halve liters werd er steeds fanatieker gespeeld en steeds harder gezongen. De sfeer was geweldig. Ze vroegen mij een Nederlands liedje te zingen en dat zouden zij dan begeleiden op de gitaar. Ik kwam niet verder dan ‘Kom van dat dak af’ van Peter Koelewijn, hetgeen zeer bij de muzikanten in de smaak viel. Na een tijdje verzonnen ze zelf de woorden en zo ontstond er een Griekse variant van de populaire Nederlandse tophit.
En ik moest en zou meedrinken. Ik verplaatste me constant van hun tafeltje naar de enorme bergen pepers die ik moest snijden. Ik weet nog dat een van de drinkebroeders iets zij als ‘niet in je ogen wrijven’, maar door de hoeveelheid bier die ik reeds tot me genomen had, drong het niet tot me door. Toen ik terug kwam van het plassen wel. Op de plek waar je dat niet wil ontstond een enorm branderig gevoel en toen de mannen dat aan mijn gezicht konden aflezen konden ze niet stoppen met lachen. Weer een les geleerd.
Op een vroege zonnige ochtend verlaat de bus het chaotische station. Ik ben de enige toerist. Het wordt een prachtige tocht langs authentieke dorpjes waar oude mannetjes met hun komboloi, een religieuze kralenketting, spelen en in het zwart geklede vrouwen keuvelen op bankjes in de zon.
Later die dag bereiken we Thessaloniki, waar we langs een stoffige weg van bus moeten wisselen. De ‘nieuwe’ bus staat al klaar, een oud afgeleefd barrel met een kapotte zijspiegel. Ik ga op een bankje zitten en wacht tot de bus vertrekt. Vijftien minuten werd me gezegd. Er komt een man van middelbare leeftijd naast me zitten. Hij heeft een backgammon bord bij zich en vraagt me of ik het spel machtig ben. Ik antwoord bevestigend (ik moet zeggen dat ik het spelletje goed beheers, omdat ik het, na het geleerd te hebben van een Brit op de top van een Mayatempel in het noorden van Guatemala, 4 maanden lang tegen hem gespeeld heb).
Ik win het potje en denk dat het daarmee afgelopen is. Bovendien vertrekt de bus zo richting Istanbul. De man geeft aan dat ik me niet druk hoef te maken en daagt me voor een tweede potje uit. Hij blijkt geen sterke tegenstander, want ook deze keer versla ik hem, zij het met wat geluk. Ik maak aanstalten om op te staan om een plaatsje in de bus te gaan zoeken, maar hij staat er op het bord klaar te maken voor een revanche. Ik zeg tegen hem dat de bus elk moment kan vertrekken, we zijn immers al zo’n drie kwartier verder, maar de vriendelijke man met zijn bijna lachwekkende petje zegt me dat er tijd genoeg is. Deze keer weet ik wat me te doen staat. Ik doe een paar ‘ongelukkige’ zetten en mijn tegenstander ruikt zijn kans. Aan het eind wordt het nog zeer close, maar hij heeft zijn schijven eerder binnen dan ik. Een bescheiden grijns verschijnt op z’n gezicht. Dan pakt hij het bord in, loopt naar de bus, zegt de groep wachtende mensen in te stappen, gaat achter het stuur zitten en vertrekt.
Na zo’n vijftien uur bereiken we ’s avonds laat Istanbul. Ik zoek een klein hotelletje en val al snel in een diepe slaap.
In deze prachtige stad mis ik geen enkele bezienswaardigheid. Met name de Blauwe Moskee maakt een enorme indruk op me. De stad slokt me op. Ik bezoek zowel het Europese als het Aziatische deel en vaar een dagje op de Bosporus. Ik weersta de uitnodigingen om souveniershops te bezoeken, sla de kopjes gratis thee af in de tapijtenwinkels en slenter over de drukke markten. Eén keer laat ik me verleiden een bakje Turks fruit te kopen. Ik had het zoete goedje uit de beroemde roman van een van mijn favoriete Nederlandse schrijvers nog nooit geproefd. Maar na twee gesuikerde blokjes hield ik het voor gezien.
Na een kleine week cultuur bereik ik via Pamukkale (waar ik een douche neem onder de kleine watervallen) en Ephesus (waar ik me vergaap aan een van de grootste opgravingen uit de Griekse oudheid) het saaie toeristische plaatsje Kusadasi. Daar neem ik de boot naar Samos.
En een paar dagen later vaart de boot ’s ochtends vroeg de haven van Athene binnen. En ik weet dat ik diezelfde avond bij Yanni naar binnen zal stappen en misschien zitten er wel een paar muzikanten.
Foto's
