als er niets gebeurt heb je thuis niets te vertellen.
Griekenland
Europa
Ruudblok
als er niets gebeurt heb je thuis niets te vertellen.
Die morgen vertrekken wij vanuit de Astraka Refuge (berghut die op 1950 m hoogte) om een lange tocht te maken naar Tsepelovo die tevens het einde van de trekking zou betekenen. Gisterenavond is er en Engels man aangekomen in de hut hij had een hond bij zich. De hond was niet van hem maar was met hem mee gelopen vanuit een dorp. Vandaag had de hond besloten om met ons mee te lopen ook wij hadden daar geen bezwaar tegen want in het gebied met beren is een gevoelige neus en oren altijd welkom. Meerdere mensen hebben ons gewaarschuwd voor deze route ten aan zien van het verdwalen we stonden dus op scherp. Te schep moet ik zeggen als snel geloofde we niet meer dat we op het goede pad zaten. De mannen zwermde uit om een ander pad te ontdekken dat betekend altijd omhoog en dat kost energie. Nadat er niets gevonden was en we uiteindelijk weer bij elkaar waren werd besloten toch maar de linkerkant van de kloof te nemen. Dagenlang hadden we niemand in het gebied gezien maar nu was er een jager dit onze actie gespot had. Hij kwam naar ons toe en vroeg waar we heen moesten. We zaten helemaal fout. Hij heeft ons weer op het goede pad gezet. Zo dat geeft rust maar toen zagen opeens een kalf dat al aardig verscheurd was de achterpoot was al los getrokken. Dat moet het werk van een beer zijn of wolven maar die laten hun prooi niet zo maar los. De hond die we bij ons hadden snuffelde wat zag het niet als een hapje en bleef dicht bij ons. Gelukkig hadden we voldoende zicht om mogelijk gevaar te zien. Met stenen in de hand en loopstokken paraat zijn we nog wat agressieve herdershonden gepasseerd en na een paar uur keken we op Tsepelovo. Hier gebeurde iets dat wel vaker was gebeurd sommige zien hun doe en willen er recht op af maar zoiets bestaat niet in de bergen. De groep splitst zich zonder een woord. Ik volg met een ander het pad van de kaart. De andere kiezen voor het ongewisse. Eenmaal uit de bergen en gearriveerd op een tractorpad mijmeren we over de andere. Dan staat onze sterkste man opeens voor ons met de hond. Ik ben de ander kwijt zegt hij bedremmeld. Zo zag ik ze nog heb geroepen en geschreeuw maar ik ben je kwijt. Nou we zijn in de buurt van een dorp dus GSM verkeer moet mogelijk zijn, laten we maar bellen. Ze waren ver gevorderd maar durfde de klim naar beneden niet aan. Ze moesten terug naar boven en het pad volgen dat wij direct hadden genomen. Na twee uur zagen wij ze weer gehavend door een val partij. Maar ja ons motto is als er niets gebeurt hebben we thuis niets te vertellen.
Foto's
