Besmet door een virus...

Door: Kokkeeri

Geplaatst op May 8, 2010

Zo daar stonden we dan op Utrecht CS. Klaar voor 4 weken inter-rail. Zelfstandig op vakantie, het avontuur tegemoet. Best spannend; mijn avonturen waren eigenlijk nooit verder gegaan dan de Zeeuwse kust, een paasweek in Duitsland en voetbaltrips naar Engeland en Noorwegen. Niet slecht, maar dit was andere koek. We gaven ons vertrouwen aan 2 zekerheden; Ten eerste onze geboekte enkeltje Utrecht-Athene met overstap in Munchen en ten tweede het Inter-rail boek. Alle landen van Europa in 224 pagina’s….

Het was 11:09 en de internationale trein naar Munchen vetrok precies op tijd. Een goed begin.Richting Munchen ging alles voorspoedig. We spraken nog over onze plannen en welke valuta we links en rechts van familie hadden ontvangen. Dat zou ook een beetje onze route bepalen. Eerst dus naar Griekenland voor zon, zee en de Acropolis. Daarna weer terug via Italie (Rome moesten we echt zien, maar Joegoslavië kon ons niet zo boeien), de Zuid –Franse kust (Monaco leek ons ook leuk ) naar Barcelona (nog meer zon, zee en strand) en dan langzaam via Portugal (maakte niet uit waar) en uiteindelijk Parijs (einde trip moest en zou eindigen op de Eiffeltoren) weer terug naar huis. Je hebt nu eenmaal een inter-rail kaart met recht op 4 weken gratis treinen, dus treinen zouden we….We hadden in ieder geval al Drachmes, Escudo’s, Pesetas en Lire’s bij ons (ja, voor de Euro was reizen nog echt een uitdaging). Betere voorbereiding bestond in onze ogen niet. En ach, dat we vervolgens ruim 2 weken in Joegoslavie beleven hangen.....
En we hadden ook best veel Duitse Marken. We besteedden een beetje aan een fles champagne (alhoewel als ik nu terugdenk, zal het wel sekt geweest zijn…) en aan de Mc Donald’s (het proeven van de lokale cultuur werd nog een dagje uitgesteld), maar kregen het niet op. Gelukkig vonden we aan boord van de trein al snel een goede bestemming. We moesten nog 48 uur in de trein zitten, dus enige proviand was wel nodig. We kochten 25 ½ liter blikken bier…..Voor ons heel logisch (19 jaar, 3 jongens etc etc)
We sjouwden onze bagage plus blikken bier plus fles champagne naar onze coupé. Daar konden we kennis maken met onze reisgenoten voor de komende 2 dagen. Een Griekse gastarbeider had zijn plek op het bovenste bed al ingenomen en lag al te slapen. Daar viel nog niet veel mee kennis te maken. Een Nederlands stel in onze leeftijd bezette de andere stoelen. Daar konden we dus wel mee praten. Ondanks dat de trein nog niet in beweging was, vonden wij dat het tijd was voor een toast op onze vakantie. De champagne moest dus open. Duimen onder de kurk en duwen maar. Met een luide knal schoot de kurk los. Via het plafond op het hoofd van onze slapende Griekse vriend. Die schrok zich een ongeluk. Maar omdat hij wakker was geworden konden we in ieder geval even kennis met hem maken. Hij dronk een glaasje champagne mee en viel toen weer in slaap om 48 uur later weer wakker te worden. Ook een manier van reizen.

De stemming zat er, mede door de champagne, al goed in. En omdat we niet de beschikking hadden over een koelkast, waren we het er ook snel over eens dat het bier ook wel open kon. Prima idee vonden wij. De mannelijke helft van het Nederlandse stel was het roerend met ons eens. Zij hadden alleen pakjes appelsientje bij zich, dus onze aanwezigheid in de coupé gaf zijn begin van de vakantie alvast een positieve wending. Dacht hij eventjes. Maar zijn vriendin greep al snel in. “Je gaat toch niet met hun zitten drinken he?” zei ze fel, terwijl ze ons boos aankeek. We zagen hem snel zijn opties afwegen. “Nu een gezellige avond met hen en dan een klote vakantie waarbij ik elke dag aan die biertjes wordt herinnerd of nu weigeren en de schade beperken….”. Hij koos eieren voor zijn geld.

Voor ons geen probleem. Hadden we zelf meer. Met het bier onder de arm gingen we op onderzoek naar de andere reizigers in de trein. We maakten al snel contact. Onze buren waren een oudere Griekse man, die ons bier met plezier aannam met de belofte morgen zijn Ouzo met ons te delen (wat de volgende dag resulteerde in urenlang samen zwijgend uit het raam naar de zonnebloemen van de Hongaarse poesta’s staren), een Nederlands duo dat dacht dat het een goed idee was om met een space-cake en zonder paspoort naar Istanbul te reizen (na een schets van de film Midnight Express gooide hij in paniek vlak voor de grens met Joegoslavië zijn hele cake het raam uit) en twee Grieks-Duitse families die voor hun vakantie weer terug naar huis gingen. Een gevarieerd zooitje ongeregeld dat elkaar vond in het feit dat we de komende 48 uur op elkaar aangewezen waren. Eten en drinken werden dan ook broederlijk gedeeld en de stemming was dan ook opperbest. Behalve dan in onze coupé met de slapende Griek en het Nederlandse stel, dat stilzwijgend aan hun pakje appelsientje was begonnen.

Wij vermaakten ons prima. Uren uit het raam staren, genietend van het vreemde landschap, praten met de Grieken, lachen om de andere passagiers. Alles was prachtig. En ergens in ochtend van de tweede dag in de trein, opnieuw uit het raam starend samen met de lichtelijk aangeschoten (ouzo) en daardoor emotionele (en zelf verklaard vriend voor het leven) oude Griek, in de buurt van Thessaloniki werd ik gegrepen door het virus. Mijn vakanties zouden nooit meer hetzelfde zijn. Aan het begin van dit avontuur, dat nog bijna 4 weken zou duren, na 18 Zomers in Zeeland, had ik het licht gezien. Dit wilde ik de rest van mijn leven! Ik was besmet met het mooiste virus ter wereld; het reisvirus.