Mijn 1.000e foto is alweer wat ouder, alhoewel ik ieder jaar op deze plek terugkom en hem allang opnieuw digitaal had kunnen maken. Het is mijn thuis en mijn thuishaven, mijn leven lang al. In een aantal van de boeken die ik geschreven heb spelen dit plekje, dit dorp, dit eiland en zelfs dit strand ook een rol. De laatste bladzijde van mijn boek 'Reizen door landen in opspraak' speelt zich af op dit strand:

"Ik ben weer terug op het strand en ik voel de vertrouwde zon opnieuw op mijn lichaam branden. Ik heb door alle verhalen en gebeurtenissen heen mijn leven nog een keer kunnen meemaken en voelen. Ik ben situaties en mensen tegengekomen waarvan ik dacht dat ik ze vergeten was. In de herinneringen verandert er soms wel het een en ander en ik prijs me gelukkig dat ik alles meteen heb opgeschreven in die tijd. Het schrijven was als een wandeling door een bewegend museum, waar iedereen na een lange rust weer opstond en verder begon te leven.

Ik ben zoals elke keer weer betoverd door de zee die voor me ligt. Ik sluit even mijn ogen en ruik het water, ruik ook het warme zand. Ik probeer de geur van verbrande aarde nog eens voor me te halen, of die van vochtige oerwouden. Maar het parfum van de Middellandse Zee overwint alles en bedwelmt even alle herinneringen. En dat is maar goed ook.

In de jaren die achter mij liggen heb ik de nodige andere eilanden mogen ontdekken zoals Martinique en Guadeloupe in het Caribisch gebied, de Malediven in de Indische Oceaan en het continentaal grote Australië. En toch vormden dit eiland en dit strand hier, de Plage des Grottes, al die tijd mijn enige thuishaven. Ver van huis droomde ik vaak van het in de rotsen uitgehouwen achthonderd meter lange pad langs de zee dat naar het strandje voert. Telkens weer verlangde ik naar het weerzien met de bomen, de rotsen, het zand en het water die mijn leven lang al het meest vertrouwde decor vormen voor me.

Het boek is af. Voor mij is dit het moment om het dicht te slaan maar zeker niet om het af te sluiten. Je leeft immers niet zonder herinneringen en je handelt niet zonder rekening te houden met je ervaringen. Of ik alles over zou doen is een vraag waar ik geen eenduidig antwoord op kan geven. Waarschijnlijk niet. Ik ben blij dat ik niet alles van tevoren heb geweten. Of ik spijt heb van iets? Dat is nu net de vraag waar ik niet en nooit over na wil denken. Maar waarschijnlijk heb ik dat niet.

Naast al mijn vrienden van toen en van nu wil ik vooral mijn ouders danken, Jan en Rita. Niet in de laatste plaats omdat zij ervoor hebben gezorgd dat ik hier groot kon worden. Maar zeker ook voor hun steun in alle moeilijke momenten in landen waar het leven soms onmogelijk leek. Ondanks de afstand waren ze altijd dichtbij en dat zijn ze gelukkig nog steeds.

Het is warm. Het baaitje van het strand is sinds mijn geboorte amper veranderd. De twee grote rotsen die op een meter diepte in het water liggen lijken wat te zijn gezakt maar zien er nog net zo uit als toen. Zachte golfjes kletteren tegen ze aan en visjes verschuilen zich onder water in hun schaduw. Net als altijd ga ik het water in met mijn duikbril op om met die vertrouwde diertjes te spelen. Simpelweg omdat het leven ondanks alles gewoon doorgaat."