Meten is weten, of toch niet...?
Corsica
Frankrijk
Doppie
Meten is weten, of toch niet...?
Eigenlijk is het heel simpel, je hebt maar drie dingen nodig: een boot, een touw wat lang genoeg is en een paaltje. Je neemt het touw aan boord van het bootje en het paaltje sla je in de grond in je vertrekhaven. Nu nog het ene uiteinde van het touw aan het paaltje vastbinden en uitvaren, terwijl je rondom het eiland vaart vier je telkens het touw net genoeg zodat het een beetje strak blijft. Om de mijl zet je een merkteken op het touw. Bij terugkomst in de haven trek je 'm nog even strak aan en voila: je weet hoe lang de kustlijn van Engeland is.
“Ho,ho.” hoor ik de critici al roepen: “Dat is wel een erg grove meting, je hebt allerlei baaien en inhammen overgeslagen, die kustlijn is veel langer.” Inderdaad, dat moet nauwkeuriger kunnen, je vaart nog een keer het rondje en bij elk merkteken trek je het touw naar de kust. Het duurt wel een stuk langer maar het resultaat mag er zijn, een veel betere meting.
Als je het touw zo ziet liggen denk je dat het toch nog beter moet kunnen, met een meetlat van een mijl sla je nog steeds te veel inhammen en riviermondingen over. Nog maar een rondje dan, met merktekens om de 100 meter, of nee 10 meter beter nog, of 1 meter of ….. Elke poging heeft meer touw nodig, misschien gaat dit wel tot in het oneindige door.
Schrijf je dit verhaal in een andere, compactere taal dan heet het wiskunde. Het werd voor het eerst verteld door Benoit Mandelbrot en hij noemde het Fractale Wiskunde, de algebra van de gebroken dimensies.
De kustlijn van Corsica slingert zich voor ons uit, het ene moment rijden we met onze huurauto langs de rand van een ravijn wat zich honderden meters naar beneden stort in de azuurblauwe zee. Even later gaat het met licht piepende banden door een haarspeldbocht die binnen in de hoogoprijzende bergen lijkt te liggen.
's Ochtends in Algajola worden we gewekt door een hoop herrie ergens in de buurt, het lijkt wel of er iemand een paal in de grond staat te slaan. Als we later het rustige stadje uitrijden volgen we de eerste kilometer een touw wat over de weg ligt uitgerold. Zodra de route langs de kust begint te meanderen verliezen we het uit het oog, lijnrecht volgt het touw zijn eigen pad door de met bloementapijten bedekte weilanden.
Regelmatig maken wij een stop om even een wandeling te maken in het spectaculaire landschap, hoogtepunten zijn het afgelegen vissersdorp Girolata wat alleen over zee of via een inspannend wandelpad te bereiken is en de haven van Porto met zijn oude Genuese wachttoren die over de gelijknamige Golf uitkijkt.
Een omweg het binnenland in voert ons naar het bos van Aïtone, het sprookjesachtige woud van Corsicaanse Dennen en de watervallen in de rivier vormen een welkome afwisseling op het rode graniet van de kust.
Onze laatste kilometers naar het eindpunt van deze dag behoren tot het mooiste wat het 'I'le de Beauté' te bieden heeft: les Calanches de Piana. De bizar gevormde rotsformaties trekken erg veel bezoekers, zigzaggend tussen de als kippen zonder kop lopende toeristen op de smalle weg mis ik al het moois om me heen. Geen probleem, we willen overnachten in Piana en komen de volgende dag wel terug vóór de grote hordes hun touringcars uit komen stromen.
De roodgloeiende rotsen vormen een voortdurend veranderend decor tijdens ons verrassende diner in het dorpje, de kok is een voormalig legionair die de keuken van Maman oppept met de smaken van het voormalige Frans Indochina. Een fles rosé van een van de wijnhuizen van het eiland smaakt prima bij deze explosie van smaak en geur.
Voor een afzakkertje wippen we nog even binnen in de dorpskroeg, het is feest: de eigenaar is jarig en “Nee wij mogen niet betalen” en “Ja we moeten er nog eentje drinken op zijn gezondheid”. We buitelen ons door een conversatie die zich voortrolt in een Paneuropees pandemonium van Engels, Frans, Spaans, Italiaans en Corsicaans.
Op aandringen van zijn vrienden laat hij ons een foto zien, onze door overvloedige alcohol vertroebelde blik heeft eerst wat moeite om de kleine barman te herkennen in de formule 1 wagen die hij toont. Een crash maakte een eind aan zijn carriére als testrijder, zijn naam krijgen we niet te horen en als ik een foto maak beweegt hij zo heftig dat slechts een schim te zien is voor de kast vol met drankflessen.
De volgende ochtend valt het opstaan nogal zwaar en het geplande bezoek aan les Calanches stellen we nog maar even uit. Tijdens het uitchecken horen we weer een berg herrie, een groep mannen komt het dorpsplein op gelopen met in hun midden een grote haspel waar een restant touw op zit..De bezwete werklui installeren zich op het terras en ik vraag ze wat ze aan het doen zijn
“Ach m'neer dat is weer zo'n rare gril van het ministerie in Parijs.” legt de voorman uit. “De een of ander Engelsman heeft verzonnen dat zijn land veel groter is dan dat het altijd geweest is, en nou moet ook Frankrijk opnieuw opgemeten worden.”
“Pfoe, alsof Corsica deel van Frankrijk is, wat denken ze daar wel op het vaste land. Ik kan u verzekeren m'neer dat ze daar maar één keer in de geschiedenis een verstandig iemand aan de macht hebben gehad, u weet wel wie hè ?”
“Napoleon Bonaparte natuurlijk” antwoord ik “Corsica's beroemdste zoon.”
De voorman vervolgt: “Ze willen dat wij met een touw de kustlijn meten tussen Algajola en Piana, maar dat is ons veel te veel moeite voor die ambtenaren, dus wij hebben gewoon de kortste weg genomen dwars door het land en over de bergen en dan vermenigvuldigen we dat wel met 3,14 ofzo.”
“En hoeveel kilometer hebben jullie gemeten dan ?”
“Precies 50 m'neer”
Mijn mooiste 50 kilometer.
Foto's
