Ouessant, ruige mooie poort van het kanaal (deel 2)
Bretagne
Frankrijk
TravelGoom
Ouessant, ruige mooie poort van het kanaal (deel 2)
Havens liggen laag.
De vorm van de dag wordt meteen getest bij de klim uit de baai.
Twee bussen halen me in.
Wie voor het gemak kiest kan ook naar Ouessant.
Een handje vol avonturiers huurt een fiets bij de havenkom.
Een ander vol handje maakt vandaag een wandeling over het eiland.
Dat kan prima in een dagtocht daar het verste punt slechts 7,5km ver is.
Daar is ook mijn doel.
Het is de plek waar de oceaan het land ontmoet en die ontmoetingen zijn zelden vriendelijk.
On y va tous!
Gatver.
Wat is dit landschap lief.
Een soepel glooiend groen met leuke huisjes achter witte hekjes.
Felgekleurde bloemen tonen de lente in een veel te grote variatie.
Het botst met mijn wens naar harde door zilt gevoede, in een hartvochtig groeigevecht verwikkelde flora.
De landschapsdans op mijn stoere mountain-bike is een trage Wals maar ik wil ruige Rock 'n' Roll.
Stuiteren, hobbelen, pijn en afzien door een ongenaakbaar landschap waar je eigenlijk niet moet zijn.
Ouessant wat doe je nou?
Maar het kan nog erger.
Mama-schaap en kleuterschaap lopen hier vrij rond.
De afdalingen hier vol aan gaan is gevaarlijk al kun je jezelf geen zachtere landing wensen dan de almachtig schattige wolbollen op dit eiland.
Het Ouessant-schaap is beroemd, misschien wel het mooiste schaap ter wereld, klein en fijn met een perfecte vacht.
Help, waarom al dat moois?
Mijn hoop is gevestigd op de verte.
Daar staat een zebrapad rechtop.
De zwart-witte vuurtoren in het uiterste noordwesten heet Phare du Creac'h en lijkt me te seinen.
Ze lokt me naar de gevaarlijke kliffen onder haar.
Ik voel dat ik daar moet zijn en versnel ondanks de volgende korte klim.
Maar eerst is daar de kerktoren.
'Lampaul' heet het kneuterige hoofddorp van het eiland.
Om haar kerk gebeurd alles.
Winkels, postkantoor, restaurantjes en de fietsverhuur, het busstationnetje en de bankjes om uit te rusten ook al kun je van dit eiland haast niet moe worden.
En mocht je er genoeg van hebben dan ligt het kerkhof, met dezelfde kleurige bloemenpracht, onder de toren.
Ik ga de kerk kort binnen maar ren er net zo snel weer uit.
Het glas in lood tekent prachtige regenboogpatronen op de donkere kerkvloer.
Ik heb er genoeg van.
Weg met al dat zoete gedoe.
Met een broodje in de mond spring ik op de fiets.
Lampaul is even onveilig als ik met een noodvaart het dorp uit scheur.
Het is nog een tweetal kilometers maar de voet van de Phare du Creac'h heb ik snel bereikt.
Zo snel dat ik nog geen tijd heb gehad voor enige verheugenis.
Maar die komt snel als ik het woeste geluid herken.
Achter de vuurtoren doemen rose-grijze rotsen op waartegen de oceaangolven hun donderende symphonien spelen.
Yes, roep ik zo hard dat ze het met wind tegen in het verderop liggende Engeland zullen horen.
Ouessant, game on!
De vuurtoren heeft een marinefunctie en is niet te bezoeken.
Het onder haar gelegen vuurtorenmuseum wel maar die is voor straks.
De vind een rots voor mijn fiets en ga lopend verder.
Al snel klauter ik over smalle paden zo dicht mogelijk naar de zee.
Ze ligt zo'n 20 meter onder me en houdt zich hier relatief rustig.
De riffen op honderden meters uit de kust breken het voornaamste geweld.
Een klein plateau biedt me een klauterpauze en zo kan de blik in alle rust rond.
De westkust van Ouessant is als de randen van een verse wond.
Opengereten door het Atlantische geweld met het bloedrood glimmend in de zon.
Want zo kleuren de artistieke rostformaties in de verte tussen hun granietzwarte en zachtgrijze broeders.
Daarboven het groen waar ik doorheen ben gefietst.
Ouessant heeft dit stuk lang voor me verborgen gehouden.
Ze dekt haar wonden af.
De volgende twee uur vermaak ik me tussen de natuurlijke beeldentuin.
Er zijn plekken waar de riffen de golven niet tegen houden en het watergeweld van dichtbij is te voelen.
Het waait amper, de zon hoeft zelden langs een wolk.
Hoe zou het hier in hemelsnaam zijn bij storm, mist en springtij?
Een wonder bijna, dat dit eiland nog bestaat.
Met die gedachte tuur ik in de verte.
Naar een ander wonder dat bij helder weer nog net is waar te nemen.
De koning aller vuurtorens toont zijn silhouet aan de horizon.
'Ar men' is misschien wel de eenzaamste en gevaarlijkste in zijn soort.
Ooit vast bewoond maar nu enkel tijdelijk in periodes van onderhoud.
Samen met zijn broer 'Le Jument', die dichter bij Ouessant te zien is, is Ar Men de Franse 'trots' in de branding.
Samen hebben ze al vele schepen voor een desastreuse entree van het kanaal behoed.
De foto van Le Jument waarbij een enorme golf om de vuurtoren slaat terwijl de vuurtorenwachter in de deuropening staat is wereldberoemd.
Ik zie en lees het allemaal in het boeiende vuurtorenmuseum.
Dan gaat het terug naar Lampeul.
Voor een korte strandwandeling over het witte strand vlak naast het dorp.
Daarna een biertje met uitzicht op de rustige baai waar dorpelingingen bij eb de zeevruchten van de rotsen plukken.
Zigzaggend rijd ik terug naar de haven.
Ouessant is weer lief, mooi en bovenal pleasant.
Ik kom hier terug...
...bij windkracht 10!
Foto's
