Toen vorig jaar september bijna alles in Europa weer op code oranje of rood ging, waren wij nog niet in de gelegenheid geweest om in de zomer weg te gaan. Uiteindelijk zijn we met de tent beland in één van de weinige 'gele' gebieden op de kaart: Nationaal Park Écrins in de zuidelijke Franse Alpen. Wat een prachtige toevalstreffer was dat! De enige manier om dit prachtige ruige berglandschap te ontdekken is per voet. Hier zijn geen gondeltjes en liften. De kleine bergdorpen liggen aan de rand van het Nationaal Park en het enige dorp dat in het beschermde gebied zelf ligt is Dormillouse. Deze bewoners moeten drie kwartier omhoog klimmen op een steil pad om bij hun huis te komen…. voor ons bijna ondenkbaar, maar zelfs dichtbij huis bestaan dit soort ongerepte plekken dus nog en achteraf was het dus ook niet zo gek dat deze plek een veilige haven in de Covid-zee.
De bestemming is ons zo goed bevallen, dat we dit jaar, direct toen Frankrijk de grenzen weer opende eind juni, opnieuw naar de Écrins zijn vertrokken. Ik heb me laten vertellen dat deze plek ook buiten Corona-tijd lekker rustig is: juist vanwege de afwezigheid van liften en restaurants is het gebied een te gekke plek voor avonturiers en natuurliefhebbers. Op een aantal routes zijn uiteraard wel berghutten (refuges) om te overnachten en een hapje te eten.
Deze bewuste avond kwam er een verontrustend luchtje aanzetten. Gelukkig stond onze tent aan de goede kant van de berg. We hebben het droog gehouden, maar in de verte was het niet pluis.