6 dagen, 7200 km, arctische temperaturen en het gevaar van aanrijdingen met rendieren... : Arctic Challenge Tour 2009:
Lapland
Finland
Yuri
6 dagen, 7200 km, arctische temperaturen en het gevaar van aanrijdingen met rendieren... : Arctic Challenge Tour 2009:
In januari heb ik met een ontzettend gaaf evenement meegedaan de Arctic Challenge Tour. Al jarenlang wilde ik naar Lapland in de winter, maar wat me tegenhield was de extreme kou, de korte dagen en de lange nachten. Toen ik via mijn stiefschoonvader, die in 2008 meedeed met de Arctic Challenge, in aanraking kwam met dit evenement en zijn verhalen was ik direct verkocht.
In deze Challenge rijd je met een equipe van 2 personen via van te voren onbekende coördinaten/checkpoints naar een eindlocatie ergens boven de Noordpoolcirkel. Dit doe je per auto, bij voorkeur een 4x4 (met speciale sneeuwbanden) omdat de weer- en wegomstandigheden extreem slecht kunnen zijn. Het gaat niet om snelheid, maar om navigeren, anticiperen en behendigheid. Per coördinaat is via een bepaalde formule de ideale tijd te berekenen, het benaderen van deze tijd levert punten op. Bij te hard rijden worden gele en rode kaarten uitgedeeld, iedere auto is namelijk uitgerust met een zogenaamd Track&Trace GPRS systeem waarmee de positie en de snelheid auto te allen tijde door de backoffice en op internet gevolgd kon worden. Bovendien is het gebruikelijk om sponsors te werven waarbij de opbrengst naar een goed doel gaat. Verder rijden er ook altijd enkele bekende Nederlanders mee, dit jaar o.a. oud voetballer Willy Van De Kerhof, en oud-wielrenners Jeroen Blijlevens en Tristan Hoffman.
In de eerste etappe reden we ongeveer 2500 km naar het stadje Mo I Rama in Noorwegen op de Noordpoolcirkel in iets minder dan 30 uur; dus non-stop en om en om was ik chauffeur of navigator. De route liep via Duitsland, met de boot naar Denemarken en verder via Denemarken en Zweden. In de auto hadden we maar liefst drie verschillende navigatie systemen (die soms echt niet wisten waar we ergens zaten off the road) en laptop met Internet. Onderweg was het weer vaak erg slecht en de rij omstandigheden erg gevaarlijk. Het lastigste waren de zware sneeuwbuien ’s nachts, je moet je echt urenlang blijven concentreren terwijl de navigator (collega en duikmaat Iddo in mijn geval) probeert uit te rusten. We wisten onze gesponsorde VW Touareg goed op de weg te houden, dit gold helaas niet voor alle teams. Meerdere Teams onderschatten de omstandigheden en vermoeidheid en raakten van de weg (geen zwaar gewonden gelukkig, wel 1 auto totall loss) en het enige damesteam viel uit met een kapotte koppeling. Ook tanken bij -15 in ijzige oosten wind bij een van de weinige en vaak onbeschutte tankstations in Lapland is een interessante ervaring, zeker als je je handschoenen vergeet aan te doen.
Na een broodje rendiershoarma en een erg korte nachtrust in Mo I Rama reden we de tweede etappe via Noors en Zweeds Lapland naar Saariselka in het hart van Fins Lapland, het landschap was overal bedekt met een witte deken van sneeuw. Door de gladheid onderweg moesten we verschillende andere teams uit greppels –gevuld met meters losse sneeuw- trekken. Maar het mooiste waren de enorme elanden en kuddes rendieren die we onderweg tegenkwamen. Soms leverde dat echter hachelijke situaties op omdat deze mooie beesten op de gladde en smalle wegen soms ineens overstaken van tussen de bomen. Na een paar uur rijden in het pikkedonker (want daar wordt het echt donker) in the middle of nowhere in Noord Finland met volle verlichting aan zagen we op het laatste moment een schim op onze weghelft... een eland misschien?? we zetten ons schrap... bleek het een voetganger te zijn die zijn hond uit liet; met mijnwerkerslamp op zijn hoofd die hij op het laatste moment toch nog maar even aan zette. Maar waar die woonde; echt geen huis in de wijde omtrek te bekennen: misschien deed hij de Artic Challenge te voet?
Tijdens de derde etappe, in Finland, bezochten we een van de hoogtepunten: het ijshotel, ik had het al vaak op tv gezien maar in het echt was het nog mooier: echt adembenemend; de sfeer en kleuren in het ijshotel waren hartverwarmend ondanks de lage temperaturen.
Op de rustdag kregen we de gelegenheid om te gaan sneeuwscooteren, maar wat gaan die dingen hard zeg, ongelooflijk! Onderweg hebben we nog lokals op het ijs van een meer zien wakvissen.
Het was echt één groot avontuur, wij deden niet mee om te winnen maar wilden wel de Challenge uitrijden en het liefst zonder schade. Ik zal de briljante route langs de bevroren Noorse Fjorden met opkomende zon en de bevroren watervallen nooit vergeten. Doordat we zo noordelijk zaten kwam de zon niet echt op maar de kleuren waren des te mooier en dit kleurenspel hield urenlang aan. We lasten dan ook regelmatig korte fotostops in, vele teams namen hier de tijd niet voor.
De laatste etappe, de terugreis, in een keer vanuit Finland terug naar Nederland, o.a. via het dorp van de kerstman, was weer een lange monsterrit van ongeveer 29 uur maar we hebben zonder schade deze fantastische Challenge volledig uitgereden. Vooral in Zweden waren de wegen erg glad en om een indruk te geven; we stopten op een flauwe helling om even te plassen, maar toen ik uitstapte moest ik me vastgrijpen aan de autodeur om niet van de helling af te glijden. Veel lokals liepen zelfs met een soort looprek-slee om niet te vallen.
Bij de finish bleek dat we zelfs onverwachts op een mooie 26e plaats waren geëindigd (van de 49 teams) in het eindklassement. In 6 dagen tijd hebben we maar liefst 7200 km afgelegd waarvan het grootste deel in de sneeuw en het was een achtbaanrit met uitzichten en ervaringen om nooit te vergeten.
(Zie ook blogsite die we bijhielden tijdens de voorbereiding maar ook vanuit de auto onderweg)
Foto's
