Huskysledetocht in Lapland

Door: Francoise

Geplaatst op Feb 4, 2011

Hoe kan het toch dat je een paar dagen na je vakantie nog steeds zo enthousiast kunt vertellen over je belevenissen aldaar? En ook nog dezelfde emoties voelen als toen je er was? Dit gebeurt mij deze week aldoor tijdens lunchpauzes op het werk. Als ze me vragen "hoe was je vakantie?" dan brand ik los en er is geen houden meer aan.....menig collega heeft nu ook Lapland op zijn of haar reis-verlanglijst staan.
Een must zeg ik ook, want hoe bijzonder is het niet om achter op een houten slee te staan met alleen een rem onder je voeten om een "roedel" van 6 husky honden in toom te houden? De honden geven al gas voordat de slee überhaupt los is, maar als ze dan ook worden losgelaten dan loopt het als een gesmeerde bliksem. Wát een kracht in die kleine lijfjes, en wát een uithoudingsvermogen! En ik maar genieten achterop de slee van de snelheid en het landschap dat bij zonsopgang van roze naar oranje kleurt. Dít is genieten met hoofdletters. De samenwerking tussen dier en mens om de natuurlijke sneeuw situaties te trotseren maakt een oerkracht in je los en als je dat beseft komt de emotie vanzelf. Maar niet aan toe geven want betraande ogen lopen gevaar te bevriezen bij min 18...