Rijden in een winkelwagentje
Frankfurt
Duitsland
Annettoz
Rijden in een winkelwagentje
Terwijl de auto's voorbij rijden, kijken we uit naar een rood voertuig. We staan op het station in Frankfurt en voor het eerst sinds Darwin ga ik Holle weer zien. Kisse en ik gaan het weekend bij hem logeren! Vanuit de rij auto's op de drukke weg, komt er opeens een rode auto de weg over zwiepen, onze kant op. Vanuit het open raam klinkt de ontspannen zangstem van Jack Johnson en we weten meteen; dit moet Holle wel zijn. En jawel, midden op de weg parkeert hij de auto en stapt rustig op zijn slippers uit terwijl het al behoorlijk fris begint te worden! Terwijl een paar auto's achter hem geirriteerd claxoneren neemt hij de tijd om ons een voor een uitbundig te begroeten. We gooien onze backpack achterin en stappen snel in voor we het straks met een woedende Frankfurter aan de stok hebben.
We rijden ver de stad uit naar het huis van zijn ouders die een week op vakantie zijn. Bij het huis aangekomen, lijkt het alsof we een waar hippiehuis binnenstappen. Ik had ook eigenlijk niet anders verwacht van Holle's ouders. Ik heb ze nog nooit ontmoet, maar als hun zoon het product van hen samen is...dan kun je of het uiterste tegenoverstelde verwachten of een versterking van hem. Dit laatste is dus duidelijk het geval. Op het terras zitten een paar vrienden van Holle al op ons te wachten. De tafel staat vol met zelfgemaakte taziki, salade, guacamole, geroosterd brood en grote lappen vlees. Terwijl ik me voorstel aan de rest, schenkt Holle een biologisch appelbiertje voor me in. Ik heb het nog nooit eerder gedronken, maar het schijnt bij dit gebied van Duitsland te horen! Het is ontzettend troebel, maar smaakt lekker. Na de gezellige barbecue en oude verhalen weer te hebben opgerakeld tot diep in de nacht, haalt Holle een grote doos tevoorschijn met zijn eigen adres erop geschreven. Als hij hem opendoet komen er allemaal spullen uit Thailand tevoorschijn die de jongens daar gekocht hebben en naar huis hebben gestuurd. Kisse heeft een flinke stapel DVD's met hele foute Engelse ondertiteling naar huis gestuurd, waar we de volgende dag veel plezier om hebben. Na de spullen uitgezocht en verdeeld te hebben gaan we slapen.
De volgende ochtend staat Holle al vroeg in de keuken een Australisch ontbijt voor ons te bakken. Hij weet hoe gek ik ben op pannenkoeken 's ochtends, dus hij staat al ruim een uur een flinke stapel te bakken! Als de laatste pannenkoek zijn weg naar mijn maag gevonden heeft gaan we op naar het grasveld om te voetballen. Kisse is onwijs goed met een voetbal en was waarschijnlijk het professionele circuit ingegaan als zijn knie niet zwaar geblesseerd was geraakt. Nu houdt hij het niet langer dan een uurtje vol. Terwijl ik de veels te grote sportschoenen van Holle vastknoop, voel ik al aan mijn water dat dit fout gaat lopen. En ja hoor. Ik sta nog geen vijf minuten op het veld, of ik zwik door mijn enkel wanneer ik in een kuil stap. Aan beide zijden ontstaat meteen een flink ei en ik kan er niet meer op steunen. Dit gevoel ken ik en ik vrees dat mijn enkelbanden weer gescheurd zijn! Terug naar huis dus! Met mijn voet in de lucht wacht ik in een tuinstoel tot het tijd is om weer naar het station te gaan. Onze trein staat voor die middag geboekt, dus ik heb geen tijd om nu langs de dokter ofzo te gaan. Holle rijdt ons naar de trein en terwijl hij me uit helpt stappen, spijt het hem erg dat het leuke weekend zo moet eindigen. Ach, het is geen ramp, alleen wel vervelend! Terwijl Kisse de rugzakken op zijn rug en buik draagt, probeert hij me met zijn arm te ondersteunen als we naar het perron lopen. In de trein kan ik mijn voet goed omhoog houden en de zwelling neemt ook iets af. Wanneer we in Speyer aankomen zeg ik dan ook heel stoer dat ik die twintig minuten best zelf naar zijn huis kan lopen, dus we beginnen aan de wandeltocht. Met elke stap die ik zet wordt de pijn erger tot halverwege de pijn ondragelijk wordt. Kisse tilt me zonder bedenkingen op en gooit me over zijn schouder heen. Zo lopen we verder door de stad. Met een backpack op zijn rug, een backpack op zijn buik en mij over zijn schouder, terwijl alle voorbijgangers recht tegen mijn kont aan zitten te gluren!
Zodra we thuis zijn belt hij zijn zus om te vragen of ze ons kan afzetten bij het ziekenhuis. Dat kan gelukkig en drie uur later staan we alweer buiten, met een foto van mijn ingescheurde banden, een ingezwachtelde enkel en twee krukken. Na mijn gestuntel tien minuten te hebben aangekeken komt Kisse tot de conclusie dat zelfs een pasgeboren hert nog beter loopt en hij draagt me verder op zijn rug. Vanaf het ziekenhuis is het bijna een uur lopen naar zijn huis, dus om zich niet kapot te tillen leent hij een winkelkarretje van de supermarkt en zet me daar in. Zo rijdt hij me helemaal naar huis over de hobbelige kinderkopjes van het oude stadje. Om toch nog wat positiefs over te houden aan dit negatieve gebeuren, besluiten we unaniem dat ik zo niet morgen naar huis kan reizen. Ik moet nog maar een paar dagen extra blijven!
Foto's
