Mykines Faroer 'Mistiek eiland vol gevaren...' (deel 1)
Denemarken
Europa
TravelGoom
Mykines Faroer 'Mistiek eiland vol gevaren...' (deel 1)
Yes, dit is Faeröer!
Eeuwig durende motregen, de wolken diep over de bergen en de wind die van alle kanten door de fjorden kruipt.
Faroerers leven onder de mist, geen wonder dat zo weinig reizigers deze eilanden weten te vinden.
Het eiland Mykines vandaag.
Het meest westelijk en meest ruige eiland van het archipel.
Enkel bereikbaar per boot die 2x daags vaart als het weer dat toestaat. Domein voor vele vogelsoorten waaronder de papegaaiduikers en een populaire dagwandeling voor ieder die een dagje in afzondering wil doorbrengen.
Loopschoenen, wat eenvoudige proviand, de camera en mijn regenjack, de broek kan kort want de mist houdt de koude lucht tegen.
Ik zit met 30 man op een fragiele boot varend in een tunnel met bergwanden links en rechts en de lage wolken als plafond.
De trage golven halen de hoogte van de boot als we in een ritmische deining de zee trotseren.
Nat worden we enkel door de continue draaiende wind.
Vandaag is het herfst al blijf ik vertrouwen houden in enkele stralen zon.
Ik voel me een piraat die ergens een stiekeme haven heeft.
Met geen mogelijkheid kan ik me voorstellen dat we ergens op dit eiland aan kunnen leggen.
De enige indrukken die ik van Mykines krijg zijn loodrechte rotswanden, ook hier met de voeten in zee en de kop in de mist.
Dan ineens een scherpe bocht, de contouren van wat huisjes en een kleine baai waar de golven niet komen.
Tussen rotswanden vol meeuwenplamuur maakt de boot een krappe draai en staan we even later op de betonnen steiger. Een stenen trap leidt ons een flink eind omhoog.
Ik volg de meute en sluit na 5 minuten bij hen aan in het Kristianshuis voor een lekkere bak koffie.
We hebben 5 uur op het eiland, de wandeling duurt daar doorgaans maar de helft van dus ik heb tijd.
Er is een groep mee en ze maken aanstalten om aan de wandeling te beginnen.
Ik wil ze voor zijn daar ik geen inhaalstroken op het pad verwacht.
Snel een foto van het informatiebord en dan als eerste omhoog.
Het eerste stuk is een flinke klim in het natte gras, onbekend waar het einde is want de mist wordt bij elke stap dichter.
Het einde van de klim volgt abrupt daar de berg door midden lijkt gespleten.
Op de rand zie ik een aantal hoopvolle silhouetten, daarachter gaat het 200 meter loodrecht naar beneden.
Met de buik in het natte gras spiek ik maar kort naar het amper zichtbare kolkende oceaanwater.
De silhouetten, daar kwam ik voor.
Ze zijn niet moeilijk te herkennen.
Zo dichtbij, ik moet me er even op instellen.
Op mijn tenen sluip ik door het gras maar het is niet nodig.
De papegaaiduikers kijken aandachtig maar raken niet snel in paniek.
Tot een meter of 5 dan is het genoeg en verdwijnen ze een voor een met een duik in de mist.
Vanaf dat moment bevind ik me in de wereld van deze veel te leuke beestjes.
Ik vermoed dat de mist in mijn voordeel werkt daar opvallend veel gevleugelde teddyberen langs het pad zitten.
We zijn tot elkaar veroordeeld.
Links en rechts van het pad gaat het hard naar beneden.
Het smalste gedeelte niet breder dan een meter of 5.
Zelfs daar hebben de papegaaiduikers hun nesten onder het gras gegraven.
De wandelroute gaat door, via een glibberige afdaling waarbij ik de mist dankbaar ben voor de weggenomen diepte.
Dan een kloof vanwaar een bulderend geluid mijn oren spitst.
Ik ben op het punt waar Mykines gebroken is.
Het laatste puntje van het eiland heeft zich afgescheiden met een ruim 200 meter lange kloof tot gevolg. Niet breder dan een meter of 20 en de wanden circa 100 meter hoog.
De Atlantische oceaan perst haar golven er driegend doorheen alsof deze wond nog niet genoeg open gereten is.
Er is een stalen brug.
’The bridge over the Atlantic’ heet ook deze, het is niet gelogen.
>> deel 2 volgt snel >>>
Foto's
