Het land dat niet bestaat.
Turkse kust
Cyprus
Doppie
Het land dat niet bestaat.
Ik stamp op de grond die verdomde hard is voor een land dat niet bestaat. Een weggeschopte steen dondert met veel meer leven dan zou moeten in een levensloze diepte. Schaapachtig lach ik naar een virtuele geitenhoedster. Vriendelijk en mooi als de digitale dames die on-line vragen beantwoorden over verloren vliegtickets en zoekgeraakte pakketjes.
Ik ben dol op geiten. De kudde betoont de wederkerigheid hiervan door schurend langs mijn benen te bedelen om een blaadje groen. Ze zijn echt, ontegenzeglijk realistisch. Geiten hebben geen paspoort. Geiten kunnen overal leven, ook in een land dat niet bestaat.
Een existentialistische worsteling maakt zich van mij meester. Waar ben ik als ik mij bevind op een plaats die enkel bestaat in dromen. Maakt een omvallende boom middenin een verlaten bos geluid ? Ik ken het flauwe antwoord dat God alles hoort, ook het vallen van de stam en het breken van de takken. Leuk gevonden, maar wat moet een atheïst als ik daar nou mee ? Ik woon vlakbij een dominee die een best-seller heeft geschreven over geloven in een God die niet bestaat. Misschien kan hij me helpen uit deze trip naar niemandsland.
Vakantievierders vluchten in het niets. Welverdiende leegte in een overdruk bestaan. Vliegtuigen vol vertrekken naar een luchthaven waar je niet op kan vliegen. Een kunstje wordt opgevoerd. Een tussenlanding maakt dit geen directe vlucht. De cabincrew wisselt, de riemen gaan, verplicht, even los.
Het toestel is vol, overvol. Vooral de stoel naast mij. Ik wou dat ik kon vluchten van de tachtig kilo overgewicht die zwetend uit de stoel naast mij puilt. Ik zou willen dat ik een verhaal kon schrijven over 'Mijn vlucht'. Ik zou willen dat ik fictie schreef, fantasiewoorden over een gelogen belevenis.
Ik dwing mijn geest naar een leegte ver van deze kleverige burendag. Ik tel de resterende minuten: googol, googol min één, googol min twee.... . Ik wou dat ik nergens was, op een plaats die niet bestaat. Ik wou dat ik daar was, of zij natuurlijk.
Zachtjes klinkt AC/DC uit de speakers in het restaurant. 'Highway to Hell' op fluisterniveau, onbestaanbaar. Rock moet knallen door je ruggemerg. Vol volume tot het gaatje. De leeftijd begint de broertjes Young parten te spelen. 'High Voltage' uit een lege batterij. Een stilvallend perpetuum mobile. Overtreffend onmogelijk.
Britse dames en heren bezetten de tafeltjes. Engelse pensionado's wonen hier graag, net als in die andere delen van hun verdwenen wereldrijk. Ook als dat land alleen op leenbasis heeft toebehoren aan the Empire. High Tea en lauw bier in een verleden wat voor hen nooit heeft opgehouden te bestaan.
Ben ik strafbaar als ik de wet overtreed in het vacuüm van het internationale recht ? Kunnen juristen mij redden als ik in de kerkers beland van een luchtkasteel hoog in de Kyreniabergen ? Mijn vergrijp is klein, zeker voor een Nederlander. Ik fiets op een plek waar dat verboden is. Maar wat kan mij gebeuren ? Ik heb het voetpad zelf betaald. Ik en jij en alle andere burgers van de Europese Unie, althans: degenen die belasting betalen.
We boycotten het land dat niet bestaat, maar we steunen het wel door voetpaden aan te leggen van niks naar nergens. Verwrongen wereldvreemde logica uit de schaduwwereld van de internationale politiek. Wel een mooi pad trouwens, zo over de rotsen aan de kust. Droge waterspetters klateren geluidloos over mij heen.
Gelach klinkt op uit roestige pantserwagens. Baldadige jonge mannen klauteren over het aan de elementen overgelaten oorlogstuig. Ik herken Russische tanks en Amerikaanse halftracks. Bouwpakketherinneringen uit een jeugd waarin oorlog een spannend jongensboek was. De kerels dansen op historische grond. Toekomst als verloren geschiedenis. Verbleekte pagina's in een uiteengevallen boek.
Gebroken kruisen achter een gesloten hek. Dood struikgewas overwoekert de geschonden graven. Als dwazen vechten tegen windwolens, hoe noem je dan een strijder tegen de doden ? Eeuwige rust gewraakt door de waan van het moment. Lettertekens vervagen in de tijd. Delta Tau. Namen verdwijnen. Omega
Keihard graniet verbeeldt de realiteit van het niet bestaande land. Gehelmde hoofden rijzen op als gewelddadige geesten uit een gebeeldhouwd verleden. Verbeten agressieve gezichten zijn het. Maar ik zie ook de zorg voor een gevallen kameraad. Het monument spreekt van helden, moed en vastberadenheid. Een vredesoperatie uitgevoerd door het moederland. Een luchtspiegeling aan de horizon.
Twee vlaggen staan gebroederlijk naast elkaar. Verstrengelde geschiedenis van twee landen. Witte maansikkels en rode sterren completeren elkaar in hun complementaire symboliek.
De Turkse Republiek van Noord Cyprus bestaat sinds 1983. Zij is gevestigd in het gebied dat Turkse troepen veroverden tijdens een vier dagen durende gevechtsactie in 1974. Behalve het Turkse moederland erkent geen enkel land de republiek. De internationale gemeenschap spreekt van een bezet gebied. Turkije onderstreept de legitimiteit van haar acties door te wijzen op gewelddadigheden gepleegd tegen Turks-Cyprioten door Griekse nationalisten.
Dit is het land dat niet bestaat. Een land vol vriendelijke mensen die je van harte welkom heten. Een land waar eeuwenoude geschiedenis naadloos samengaat met een zorgeloos zonovergoten nu. Een land dat niet erkend wordt door de wereld, maar dat wel met twee benen volop in die zelfde wereld staat. Een land dat mij geraakt heeft, waar ik graag nog eens naar terugkeer. Verrassend, complex en intrigerend, maar hoe kan dat ook anders......., in een land wat niet bestaat.
Foto's
