Famagusta.

De stad der tranen.

Aangegrepen dat heeft het me,
Vooral die verschillen van toegankelijkheid en ontoegankelijkheid.

Niet zozeer dit oude bastion gelegen aan de haven,
Met een museum van oude schepen eens opgedoken uit de diepte.

Niet zozeer die vele oude Christen kerken veelal verwoest en omgetoverd tot moskee,
Want zij staan te stralen met zijn oude bouw kunstige pracht,
Dat zal je hier overal vinden in dit noordelijk deel van Cyprus en ook in Nicosia.

Maar het meest ingrijpende is wel die oude gesloten stad,
Omgeven door hekken en wachthuisjes aan het strand.

Totaal verloren en soms verwoeste hotels zo ver je oog maar reikt,
Een schimmig beeld van eens een oorlog en nog nooit opgelost.

Toch hebben we hier even kunnen zwemmen in die heldere zee,
Maar onmenselijk op die wachttorens met gewapende mannen in je vizier o zo ver.

Ik noem het dan ook de stad van de tranen.

Vooral achter die hekken waar eens het toerisme bloeide,
Waar de mensen eens leefden in voorspoed en geluk.

Maar daarachter heerst nu de volledige stilte.

In die stad van de tranen.

Famagusta.