Henri-Chapelle American Cemetery, in België.

De Tweede Wereldoorlog.
Op school maak je hier als eerste kennis mee. Als kind zijnde, is de omvang, het leed, bijna niet te bevatten. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik me ging verdiepen. Naar musea's, belangrijke monumenten, plaatsen waar belangrijke gevechten hebben plaatsgevonden. Gevechten, waar we ons leven van nu, aan te danken hebben.

Ook wordt dan een beetje meer helder wat er een enorme hoeveelheid slachtoffers zijn gevallen. En dit is 'maar' 1 cemetery, van de velen.

Al die witte gedenkstenen. Een heel aantal zelfs zonder naam. Het voelt zo ontzettend triest. Die moeders en families thuis...

Daarom blijf ik bezoeken.... Ik ben dan wel van een andere generatie, tijd laat misschien vergeten, maar ik wil me er bewust van blijven...uit dankbaarheid voor het leven van de toekomst, uit respect voor het geleden verdriet.