Stoemppuffend sleurt de eenzame hardloper stap voor stap zijn lichaam omhoog tegen de vermaledijde Trappen De Bueren. Trede na trede de gevoelige aanslagen incasserend die de eeuwenoude van origine neerwaartse marsroute pleegt op zijn getergde bovenbeenspieren. Maar dapper vastberaden ploegt en ploetert hij voort. Voort langs de trapsgewijs in het gelid staande trapgevelwoningen die daar schijnbaar spottend toeschouwer zijn van zijn diagonale driehonderdvierenzeventig toetsen tellende zelfopgelegde opmars.

Een explosief soloconcert van 374 hard te kraken noten, geclusterd in aanvankelijk negen- en later tientraps octaven, elk onderbroken door een kort interludeplateautje.

De kunst is het om de juiste cadans hierin te vinden. Een ultiem ritme waarin hij zijn benen opdracht geeft deze steile massieve toonladder te bedwingen in een symfonisch akkoord van melodieuze regelmaat. Een schijnbare regelmaat, want het is zijn uitdaging om zijn zichzelf ingeprente marslied eerst te arrangeren naar een driekwartsritme en dat vervolgens al walsend halverwege om te zetten in een vierkwartscompositie, aangezien 'De Trappen' in hun sinistere snoodheid deze metronomische onregelmatigheid dat zo hebben bedacht in hun tegenmelodie.

Als slinkse tempo-dissonant teneinde hen die 'De Trappen' te licht nemen, en opnemen, een toontje lager te laten zingen...

? ?