Luikse Boobytrap
Luik
België
Gerrit-Gaspedaal
Luikse Boobytrap
Zeuvenn...
Achtt...
Negennn...
Ah...een fysiek-mentale uitdaging! Onderweg zal blijken welke van die twee het 't zwaarst te verduren krijgt. Leuk zo'n historisch-interactieve buitenactiviteit. Let's go!
Vier-en-dertig...
Vijf-en-dertig...
Zes-en-dertig...
Hallo lieve, fijne Columbusbloglezers! Loopt u even mee? Het is een ondoordeweekse zaterdag en we zijn in de wijk Féronstré-et-Hors-Chateau, het Montmartre van Luik. Op het parcours: de beklimming van de Col de Bueren. Buitencategorie voor de stadswandelaar. Ooit bedoeld om het garnizoen, dat strategisch bovenop de heuvel bivakkeerde in de Citadel, Één rechte marstoegang tot het stadscentrum te geven zonder in de omringende straatjes afgeleid te worden door lonkende madammekes-van-plezier dan wel geurigschuimende pintjes-van-plezier. Of beiden. Maar dat was naar beneden. Voor de watjes. Ik ga stoer omhoog.
Zeventig...
Één-en-zeventig...
Twee-en-zeventig...
Gaat lekker. Makkie. Appeltje-Eitje. Twee-vingers-in-de-neus (excuses voor dit onsmakelijke, en als je erover nadenkt toch ook wel wat pijnlijke Martsmeetsiaantje). De treden zijn lekker in intervalstukjes van negen exemplaren gemaakt zodat ook de ietwat motorisch gestoorden houvast hebben om in een lekkere één-twee-drie-André-Rieu-kadans naar boven te weensewalsen. Tafeltjes van negen. Leuk en leerzaam voor de kinderen ook. Na elke negen treetjes een iets breder uitrustplateautje. Gelukkig is 't niet zo akeligbloedjet*ringkeiwarm. Dan had ik misschien eerst nagedacht voordat ik gelijk was gaan trapstappen. Want: eenmaal erop kan je niet meer terug. Mág je niet meer terug. Je kan ervoor gaan staan en er naar kijken. Fotootje nemen en weer weg. Óf je kan naar boven. Take it or leave it. Tussenweg is er niet. Want dat zou schandalig laf zijn. En oneerlijk. Erop is erover. Ongeschreven wet. Als ik dat mag zeggen van Mart. Ik denk van wel.
Acht-en-negentig...
Negen-en-negentig...
Honderd!
Uhm...huh? Honderd?
Wasdanou...? Misteld of is dat negentredenblokje niet altijd negen treden? En zo ja, waarom? Welke idi%$t heeft dit bedacht? En weet Monsieur Rieu dat? Tis tenslotte slechts vijfendertig kilometer van Maastricht. Of zit er een diepere, psychologisch-anatomische reden achter? Zo'n plateautje is aan de ene kant wel een toffe uitvinding qua rustmomentje, hoewel als je die allemaal pakt het wel erg veel rustmomentjes zijn voor diegenen die nog meer in een dagje Luik willen doen, maar breekt aan de andere kant toch wel enigszins je ritme, vooropgesteld dat je dat ritme achter elkaar de hele trap lang volhoudt. Misschien heeft men dáárom 't intervalschema gewijzigd. Tenzij men van bovenaf heeft geteld. Maar da's bouwtechnisch weer niet logisch. Maar goed... tijd speelt geen rol. Da's slechts een maateenheid van afstand. En die is niet zo groot. Wel steil.
Euh.. washetnou honderdachtenzestig?
Of honderdnegenenzestig?
Sjeezusnondeknetternogaantoezeg! Zie je wel dat het een mentale uitdaging is! Tegen de tijd dat je gaat nadenken over de intervalstukjes, de pauzeplateautjes en of je het in één keer doorstappen zult halen, ben je al te ver omhoog om terug te willen lopen om opnieuw te gaan tellen. En dan weet je ook dat je dit met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niet ooit nog eens gaat doen. Niet zonder grondige warming-up én concentratie-oefeningen dan. Wat een mindf*ck dit.
Laten we het houden op honderdnegenenzestig.
Of honderdzeventig...maakt het ook eigenlijk nog uit...
Tijd voor een kleine pauze. Die plateautjes liggen er toch. Hoewel het geen garantie biedt voor het resterende toekomstige tredentraject, moet er natuurlijk wel af en toe omgekeken worden naar het reeds behaalde resultaat. Een klein folderrekje onderaan de trap met financiële bijsluiter had hier misschien op z'n plaats geweest: "behaalde resultaten uit het verleden..." Bovendien had men dan, naast een historisch-cultureel promotiepraatje, de technische specificaties van deze trekpleister (misschien is de gelijknamige drogisterijketen te porren voor een sponsorbijdrage?) daarin kunnen vermelden: voltooid in achttienhonderdeenennegentig. Vernoemd naar vijftiende-eeuwse legerleider Vincent de Bueren. Driehonderdvierenzeventig treden. Twee rijtjes kinderkopkes en een hardstenen antracieten trederand. Opstapjes van zevenentwintig centimeter breed en twaalf centimeter hoog. Gemiddeld stijgingspercentage achtentwintig. Hoogteverschil zeventig meter. Snelste tijd...
Twee-honderd-negen-en-dertig...
Twee-honderd-veertig...
Twee-honderd-een-en-veertig...
Het is lichtjes beginnen motregenen. Jammer, hoewel het mijn prestatie natuurlijk stukken heroïscher maakt dan dat ik al van plan was te gaan overdrij.. ehm.. vertellen. Het irriteert me wat dat de treden niet allemaal even hoog/diep blijken te zijn. En ook niet allemaal (understatement) horizontaal liggen. Alsof de trappenbouwers dat in hun cynische misnoegen expres pas na de helft merkbaar hebben ingevoerd. Dan ga je niet meer terug. Geregeld verschijnen er andere mensen op de trappen waarvan je in eerste instantie denkt: "hoe komen die in godsnaam zo snel daar...?" maar snel blijkt dat er in de trapaangrenzende woningen zowaar echte bewoners huizen. Onderaan de trap heb ik een gids-met-versterker afgeluisterd: "Die angrenzenden Wohnungen sind sehr begehrt für die sehr schöne Panoramablick auf Lüttich". Ik wed dat de plaatselijke postbode daar minder over te spreken is. Een Marokkaanse jongedame huppelt voorbijgaand naar beneden en meldt me: "poussez-vous" en "bonne chance". Ik neem het ter kennisgeving aan, mezelf intussen inbeeldend dat de straatbarbecue hier best een dingetje moet zijn. De trappen leven.
Twee-hon-derd-acht-en-negen-tig...
Twee-hon-derd-negen-en-negen-tig...
Driehonderd!
Driekwart overbrugd! Of is het overtrapt? Het einde is in zicht. Van de trap. Er staat een bankje. Pontificaal nét boven de bovenste trede geposteerd. Er zit een oude verfomfaaide man op die een boterhammetje-met-kaas zit te eten. Yèèch, maar dat even terzijde. We knikken naar elkaar. Ik denk dat hij denkt dat ik denk dat hij die trap niet is opgeklommen maar gewoon bovenaan woont. En er zichtbaar genoegen in schept toeristen zichtbaar de tel te zien kwijtraken.
Drie-hon-derd-hijg-twee-en-ze-ven-tig...
Drie-hon-derd-hijg-drie-en-ze-ven-tig...
Drie-hon-derd-hijg-vier-en-ze-ven-tig...
Nou ja...de laatste treden smokkeltel ik kloppend om toch het gevoel te krijgen het hele eind in één keer soepeltjes volbracht te hebben. Poeh hé... Ik kan het niet laten enigszins trappelend beide armen de lucht in te steken á la Rocky 1 t/m 5. Die had een flink aantal minder treden. Toch voelt het als een overwinning. En het panoramisch uitzicht is inderdaad geweldig. Zeker als je nog even de moeite neemt/hebt om honderd meter vals plat rechts de hoek om te lopen naar het monument en daar nog wat bonustreden te beklimmen.
Een trimmer haalt me in: "trois...deux...un..." Doet ie vaker blijkbaar...
Foto's
