De Limburgse mijnstreek had voor de exploitatie van steenkool 7 mijnzetels, die steeds uit 2 schachten bestonden.
Limburgers waren aanvankelijk niet erg geïnteresseerd om in de mijnen te werken, en vermits er per mijn ettelijke duizenden arbeiders nodig waren, moesten er elders werkkrachten gezocht worden. In 1922 werkten er amper 157 niet-Belgen, allemaal Europeanen, en in 1930 was dat aantal gestegen tot 5672 waaronder ook een honderdtal Noord-Afrikanen.
De mijnwerker werd aangetrokken met de belofte van een modern huis, voorzien van toen nog niet alledaags comfort zoals stromend water en elektriciteit. Hij moest echter zijn huis terug afstaan bij vertrek. Hierdoor dacht de mijnwerker wel 2x na voor hij de mijn verliet!
Bij het begin van WO 2 verkozen veel mannen toch het werken in de mijn, om aan mobilisatie te ontsnappen. Na de oorlog liep het aantal mijnwerkers echter sterk terug en moesten Duitse krijgsgevangenen en ook collaborateurs als strafmaatregel naar de mijnen.
De mijnwerker stond bloot aan vele gevaren : grauwvuur (kolenstofexplosie), instortingen, ontploffingen en brand, mijngas, beroepsziekten zoals de stoflong, infecties met mijnworm, kruipknieën, liesbreuken en allerlei rugletsels. Bovendien was het fysiek erg zware en uiterst onprettige arbeid.
De site van C-mine (foto), de oorspronkelijke Winterslag-mijn, is nu geheroriënteerd als een educatieve en toeristische plek, waar je oa via een interactieve 3D demonstratie, bijna aan den lijve kan ondervinden hoe het werken in de mijn aanvoelde, in de C-Mine Expeditie.
Buiten kan je het labyrint ontdekken, en de schachtbokken beklimmen om een mooi overzicht te krijgen van het mijnterrein met oa de voormalige gebouwen en de terrills.
De prachtige film "Marina" over de Belgisch-Italiaanse zanger Rocco Granata, wiens vader naar hier kwam met zijn gezin om een beter leven te krijgen en dus mijnwerker was, geeft een heel verhelderend beeld over hoe het leven in de mijnstreek toen was ..