Into The Wild achterna in Villers-la-Ville
België
Europa
Nick_VL
Into The Wild achterna in Villers-la-Ville
De abdij van Villers-la-Ville
Niemand komt naar België voor het goede weer. Op goede dagen hebben we genoeg zonneschijn, maar vandaag had ik minder geluk. Niet dat het pijpenstelen regende, maar net genoeg om toch voor enige verkoeling te zorgen. Dit jaar stond helemaal in het teken van staycation, je eigen land ontdekken zoals duizenden toeristen dat normaal doen. Ik kwam er achter dat er een hele abdij ruine was in de Ardennen, dus de perfecte mogelijkheid om even tot Villers-la-Ville te rijden.
De abdij was een stuk groter dan ik had verwacht, 36 hectaren om precies te zijn. Best wel interessant om tussen al die geschiedenis te wandelen. De abdij is gesticht in de 12de eeuw en geeft een duidelijk zicht op hoe de monikken in die tijd leefde. Zelfs Victor Hugo, auteur van Les Misérables, kwam hier geregeld op bezoek tijdens zijn leven.
Als je de trappen oploopt achteraan de ruines kan je nog duidelijk bloedsporen zien. Zonder het bordje daar, had ik hier echter nooit op gelet. Wie verwacht er nu ook eewenoud bloed op een trap? Alleen spijtig dat er niet wordt vermeld wiens bloed het is en hoe het er terecht kwam.
Achteraan de ruines zijn ook nog steed een paar kleine tuinen met medicinale kruiden, die destijds deel uitmaakte van de apotheek in de abdij. Het was wel raar om een treinspoor in het midden van de ruines te zien lopen. Maar vroeger had men nog geen idee van cultureel erfgoed, dat men het niet beter vond dan gewoon dwars door het terrein te gaan.
Ergens achter een klein hoekje was er een ingang naar de begrafeniskelders. De enige plaats waar het pikdonker was. Gelukkig heeft tegenwoordig iedereen een smartphone opzak uitgerust met zaklamp. Met de nodige verbeelding kon ik zweren dat er nog steeds een sluimerende stank van dood hing in deze kelders.
Tijdens normale tijden worden hier geregeld events gehouden, gaande van kunsttentoonstelling tot openlucht concerten. Terwijl ik hier was, was er een kleine kunsttentoonstelling genaamd ‘Perfect World by Nico’. Een graduaat van de kunstschool van Waver speelt met het masker en zijn metafoor in zijn kunst. Gezien maskers in onze huidige situatie doodnormaal zijn geworden, was dit best op zijn plaats.
De Belgische Supertramp in de bossen
Na mijn laatste wandeling in Rochehaut, is mijn conditie nog steeds niet gebeterd en dat was wel te merken. De regen was nu zeer welkom als afkoeling. Om de wandeling rondom de abdij te volgen, moest je enkel letten op een gele rechthoek. Let wel goed op, want deze markering is niet altijd even duidelijk. De hele wandeling kan je schatten op een goede 9,5 km, vertrekkend bij de abdij van Villers-la-Ville.
Het deed deugd om als enige te wandelen in deze bossen. Enkel het geluid van regen, vogels en mijn piepende schoenen waren hoorbaar. Misschien dat mijn piepende schoenen de oorzaak waren dat ik geen enkel wild dier ben tegengekomen buiten volgens en kleine kikkers. Volgens de borden aan het begin van de wandeling kan je hier zelfs vossen tegenkomen, als je geluk hebt.
Voor je het bos intreedt, was er ook een bord te zien met een waarschuwing voor brandgevaar. Maar gezien de huidige weerssituatie denk ik niet dat ik hier schrik voor moest hebben. De wegen waren vrij modderig, dus ik was blij dat ik gepaste schoenen aanhad. Het landschap veranderd geregeld van bos naar open velden en naar kleine dorpjes zoals La Roche. Voor een klein stuk wandel je zelfs langs de treinsporen langs, wat me even deed wanen in de film ‘Stand By Me’. Het had iets, het leven als een rondtrekkende zwerver langs de treinsporen. Onderweg kom je verscheidene braamstruiken en kastanjebomen tegen die je verzorgen van een nodige opkikker.
Na een steile daling, kwam ik terecht bij een beek die bevers hadden omgevormd tot een kleine mangrove. Spijtig genoeg was er geen enkele bever te zien. I kwam wel oog in oog te staan met de enige andere bewoner van het bos dat ik tegenkwam die dag. We staarden elkaar aan, wachten tot één van ons de eerste zet zou zetten om uit de weg te gaan. Als ik lange had gewacht, stond ik hier op het einde van de dag nog vooraleer hij verder kroop. Tenslotte had hij zijn huis al bij zich. Gezien er overal langs de weg slakken te vinden waren, bijzonder grote zelfs, keek ik toch uit waar ik wandelde.
Ik ben heel blij dat ik gestart was met een bezoek aan de abdij, want ik had geen idee dat deze wandeling zo lang zou duren. Ik denk dat ik er een goede 3 uur over heb gedaan. Ik weet dat het niet helemaal hetzelfde is, maar toch voelde ik mij soms als Christopher McCandless van ‘Into The Wild’. Het was niet bepaald de wildernis van Alaska, maar toch waande ik mij even als de Supertramp van België.
Foto's
