To Paris by bike - Chimay
België
Europa
WesselSteinhaus
To Paris by bike - Chimay
Chimay
Met gemengde gevoelens over Wallonië arriveer ik bij mijn host, die net buiten Chimay in het dorpje Forges woont. Ik word hartelijk verwelkomt in een groot maar oud huis, knus ingericht met meubels die je in Nederland voornamelijk bij antiekwinkels tegen zou komen. Er klinkt krakende rockmuziek uit een oude antenne radio en de woonkamer wordt verwarmd door een oud fornuis dat wordt gevoed met hout. Heerlijk rustiek!
Zoals ik inmiddels gewend ben in België wordt niet veel later een speciaal biertje geopend en begint het gesprek. Mijn host, een vrijzinnige dame van 29 jaar, verteld dat het huis waarin ze nu woont ooit van haar grootmoeder was geweest en dat zij het heeft overgenomen.
AL snel gaat het gesprek over de verschillende reizen die zij heeft gemaakt, de meest spraakmakende was de reis naar Syrië. Direct pakt ze een oud fotoboek erbij en begint ze te bladeren. Ze laat foto’s zien van Syrië van voor de oorlog, een Syrië waar Christenen, moslims en alle geloven in Harmonie samenwoonden. Waar in Damascus een kerk en een moskee op dezelfde grond gebouwd waren. Ook laat ze foto’s zien van Palmyra, waar ze destijds alleen met haar vriend tussen de enorme ruïnes liep, midden in de woestijn. Echter wanneer ze de veelbesproken zonsondergang wou bekijken, arriveerde er net een enorme bus inclusief hordes toeristen en weg was het mooie gevoel.
Even later gaat de telefoon, de andere couchsurfers zijn in Chimay gearriveerd en die gaat ze nu ophalen met de auto. Wel komisch dat er in zo’n klein dorpje op hetzelfde moment drie couchsurfers tegelijk zijn. De andere couchsurfers zijn een oudere man en een dame van mijn leeftijd, allebei met fikse dreadlocks. Allebei zaten ze vol met interessante verhalen. Hij woonde al dertien jaar lang in Andalusië. Op een zelfvoorzienende boerderij en hij had hiervoor lesgegeven aan de universiteit van Antwerpen. Zij had na zeven jaar lang rondreizen, eindelijk haar passie gevonden en was net begonnen aan een fotografie opleiding in Brussel. Dat was ook de reden dat ze naar dit dorpje waren afgereisd, het was een opdracht om in dit specifieke dorpje een fotoreportage te schieten.
De rest van de avond hebben we heerlijke gesprekken gevoerd over hun turbulente levens en over mijn avontuur. Afwisselend wordt er Frans en dan weer Engels gesproken. Wanneer er frans wordt gesproken hou ik me stil en probeer ik de zinnen te ontleden en telkens een nieuw woordje aan mijn vocabulaire toe te voegen. Terwijl we nog genoeg gesprekstof hebben nadert het avonduur steeds meer en aangezien we weer vroeg uit de veren moeten gaan we allen richting ons slaapvertrek. Doordat er geen centrale verwarming is begint de nacht koud in een oud maar knus kamertje. Wanneer het bed door mijn lichaamswarmte verwarmd is sluit ik mijn ogen ga ik richting dromenland.