To Paris by bike - een schommeling van emoties

Door: WesselSteinhaus

Geplaatst op Jan 11, 2017

Een schommeling van emoties

Nadat ik mijn vorige bericht geüpload had, was de tijd toch sneller voorbijgevlogen dan ik had verwacht. In alle haast had ik mijn spullen bij elkaar gepakt en was ik weer op de fiets gestapt. In die haast had ik helaas niet gekeken hoe ik nu precies naar mijn volgende bestemming moest fietsen, vaag had ik nog wel wat plaatsen in mijn hoofd en kon ik de kaart nog een beetje visualiseren in mijn gedachtes. Zo begon ik met fietsen, inmiddels was het al redelijk laat en was het redelijk afgekoeld. Het eerste stuk fietste ik zonder een enkel bord tegen te komen en had ik geen idee waar ik heen fietste. De kaarten op mijn telefoon deden het jammer genoeg niet meer, aangezien mijn buitenland bundel net door de laatste MB’s heen was gegaan. Na een half uurtje fietsen besloot ik een oud vrouwtje om de weg te vragen, ze gaf me een overduidelijke beschrijving. Daarbij voegde ze wel dat het nog een redelijk stuk fietsen is en dat het allemaal bergop is. Ik volgde haar beschrijving en al snel kwam ik op de grote weg terecht. Ondertussen was de zon al verder gezakt en kon ik hem bijna aan de horizon zien verdwijnen. Op dit moment was het voor het eerst sinds het begin van de trip dat het mij zowel fysiek als mentaal een stuk zwaarder werd. Zo had ik al snel door dat je fysiek zo sterk bent als dat je mentaal bent en dat alleen reizen toch een tikkie zwaarder is.

Terwijl het dorp waar ik heen moest steeds dichterbij kwam kreeg ik een berichtje van mijn couch surf host, over de precieze bestemming van zijn huis. Zijn vriendin zou mij ontvangen omdat hij tot laat zou moeten werken. Op dat moment kwam ik erachter dat ik niet naar Diest moest fietsen maar naar Scherpenheuvel, een dorpje net iets verder dan Diest. Dat kon er ook nog wel bij. Met steeds meer lood in mijn schoenen kwam ik stukje bij beetje dichterbij het huis van mijn host.

Volledig uitgeput kwam ik in Scherpenheuvel aan, een klein dorpje zo groot als Ruinerwold denk ik. Toen ik de straat van mijn host binnenkwam deed precies op dat moment een redelijk kleine dame van ongeveer mijn leeftijd de deur open, “hello are you Wessel?”. Aah kijk perfecte timing! Na de lange dag werd ik nu hartelijk verwelkomt in hun huis. Ze was nog alleen en haar vriend kwam later thuis. Kort liet ze het huis en mijn kamer zien. Een relatief groot huis voor zo’n jong stel, wel een klein beetje rommelig maar wel gezellig.

Toen ik beneden kwam bood ze me direct een Belgisch speciaal biertje aan en zette ze een eigengemaakte lasagne in de oven. Onder het genot van het biertje kwamen we in gesprek, eerst wat ongemakkelijk, maar dat duurde niet lang.

Zij kwam uit polen en had haar Belgische vriend ontmoet op reis in Thailand. Nadat ze elkaar ontmoet hadden hebben ze nog lang samen gereisd, door Thailand, Polen en Slowakije. Met een glimlach vertelde ze over hun avonturen. Ze vertelt dat ze het huis tijdelijk huren en dat ze over twee jaar met een oude Volkswagen bus weer richting Thailand willen reizen, waar ze elkaar ontmoet hadden. Wat romantisch!

Sinds tien maanden woont ze nu in België, het was wel even wennen zei ze. Sinds ze hier woont had ze al zo’n zestal baantjes gehad en nu werkte ze tijdelijk als kassamedewerker bij de Carrefour. Niet het meest uitdagende werk zei ze, maar tenminste leukere collega’s dan bij haar vorige baantjes. Het is natuurlijk ook niet niks als je als Poolse in een Belgisch dorpje als Ruinerwold ineens aan het werk gaat. Dat vinden ze natuurlijk raar en wat raar is, is bij voorbaat gek.

Inmiddels is de Lasagne klaar en is ook de vriend gearriveerd. Gezamenlijk eten we de Lasagne, die heerlijk is overigens. Onder het eten hebben we het over het werk van de vriend in het vluchtelingenkamp. Waarop hij zegt dat we het in Nederland stukken beter geregeld hebben dan in België. In Nederland worden alle vluchtelingen over het land verdeelt en daarna goed begeleid. In België worden ze als het ware op een hoopje gegooid en daarna moeten ze al redelijk snel op eigen benen staan. Wat erin resulteert dat de goed geïntegreerde vluchtelingen in de dorpen gaan wonen waar het kamp staat, aangezien ze de taal kennen. De vluchtelingen die de taal nog niet goed beheersen gaan vervolgens naar de grote stad, waar ze in hun eigen taal de dag door kunnen komen. Zie daar het ontstaan en de continuïteit van wijken zoals Molenbeek.

Na het eten gaat de vriendin naar bed toe en praat ik met de vriend tot laat in de avond. Toch best vreemd dat ik hier als wildvreemde binnenkom en na een aantal uren als een vriend met hem aan het praten ben. Wanner de klokke twaalf uur slaat gaan we beiden richting ons bed, ik bedank hem voor de mooie avond en de gastvriendelijkheid. Ik zie hem namelijk niet meer. De volgende ochtend ontwaak ik weer alleen in een vreemd huis. Wat een gastvriendelijkheid wederom!