Tijdens mijn jaar in Albanië besluit ik om me aan te melden bij de hardloopgroep van atletiekvereniging Dinamo. Er zijn drie atletiekverenigingen in Tirana en door toeval kom ik bij deze terecht. Van oudsher was dit de staatsvereniging van het Ministerie van Binnenlandse Zaken waar ook de geüniformeerde politie en de geheime politie onder vallen. De grootste rivaal Partizani was weer de vereniging van het leger. De trainer Rauf is fantastisch. Gelukkig verstaat hij ook wat Engels en na een kennismakingsgesprek mag ik als eerste buitenlander mee trainen binnen zijn ploeg. Voor de eerste training maak ik bij het Qemal Stafa Stadion kennis met de ploeggenoten. Buiten het stadion wordt iedere hardloper om de beurt voorgesteld met zijn naam waarna hij naar voren stapt en mij plechtig de hand schudt. De tolk is erbij om uit te leggen wat er gebeurt. Dan is het tijd om de sportkleren aan te trekken.

Via een donkere gang in het stadion komen we in een vochtige kleedruimte met weinig daglicht. Een ijzeren en roestige deur wordt van het slot gehaald. Het lijkt wel op een celdeur en als hij opendraait maakt hij een oud, piepend geluid. In de ruimte staan twee houten bankjes en er zitten een paar roestige kledinghaken aan de muur vast. We kleden ons om. Er wordt tegen mij gepraat maar ik snap er zonder tolk echt geen woord van. Ik zit nog te kort in Albanië. Mijn gewone schoenen mag ik niet op de grond zetten maar moeten op het bankje staan wordt mij gebaard. Naderhand hoor ik dat dit is om ze te behoeden tegen ratten.

Het hardlopen door het nabijgelegen park is leuk. De andere lopers hebben er zichtbaar plezier in om een buitenlandse ploeggenoot in hun midden te hebben en ze hebben heel veel vragen. Maar voordat ik de vragen begrijp moeten ze mij hun taal leren. Shpejt wordt er geroepen. Snel. We moeten harder lopen dus. Er wordt een boom aangewezen. Pemë. En op het moment dat het zweet van mijn gezicht druipt wordt er djersë geroepen. Ik probeer bijna elke avond hard te lopen met deze nieuwe vrienden en hier leer ik eerst hun woorden en vervolgens hun taal te spreken.

Na afloop van die eerste training komen we weer bij het stadion aan en vanaf de kleedkamer word ik door Rauf begeleid naar de doucheruimte. Ik mag hem als eerste gebruiken. Als buitenlander willen mijn ploeggenoten mij niet in verlegenheid brengen dus krijg ik een voorkeursbehandeling. De ruimte bestaat uit een rij Turkse hangtoiletten met daaroverheen een dunne leiding waar op drie plaatsen water uit kan komen. De nadruk ligt hierbij op ‘kan’ want er komt lang niet altijd wat uit. In de hoek staat een oude roestige ketel die net opgestookt is met kolen om het water warm te maken. Het licht doet het niet maar de ruimte is aan de straatkant dus er komt voldoende daglicht naar binnen. Voorzichtig draai ik de kraan open en jawel, er komt dit keer warm water uit. Heerlijk na het sporten. Mijn ploeggenoten moeten beleefd op de gang wachten maar algauw zie ik een kopje om de hoek van de deuropening verschijnen. Wat zou de buitenlander aan het doen zijn? Ik hoor hem lachen en hij verdwijnt weer. Dan verschijnt er nog een hoofd om de hoek. De jongste telg, Andy, gaat op verkenning en durft het aan om tegen alle aanwijzingen in naast me te gaan staan onder de douche. Hij is gefascineerd door mijn flesje met douchegel en ik nodig hem uit om het te gebruiken. Binnen de kortste keren staat de hele ploeg in de ruimte en is iedereen zich aan het inzepen met het lekker ruikende middel. Ze kennen het niet. Veel later hoor ik ook dat ze normaal niet eens de gelegenheid krijgen om warm te douchen maar dat Rauf de kolen speciaal voor mij heeft geregeld. Voor de ploeg is het fijn dat vanaf dit moment bijna elke keer voor warm water wordt gezorgd. Regelmatig dring ik aan om een lading kolen te betalen en schoorvoetend wordt het wel eens aanvaard.

Deze eerste trainingsdag ervaar ik als de leukste dag in Albanië tot dan toe. Al sportend kom ik helemaal los van alles. Stadions hebben daarnaast altijd een fascinerende werking op me gehad. Het Qemal Stafa Stadion (foto) is weliswaar oud en slecht onderhouden maar ik vind het heerlijk om daar te vertoeven, dagdromend over welke grootse evenementen er hebben plaatsgevonden.

Uit mijn boek "Reizen door landen in opspraak'. Naast dit hele verhaal publiceerde ik vandaag ook een andere blog over Albanië.