Trektocht Sapa
Sapa
Vietnam
Kellybaetsen
Trektocht Sapa
Dag twee in Sapa begon onze tweedaagse trektocht. Onze kleurrijke vriendinnen stonden ons al op te wachten voor het hotel om ons te vergezellen tijdens onze trektocht. Ze moeten immers toch hun koopwaar kwijt. Helaas voor ons viel het weer tegen (was ik blij dat we de dag ervoor ook al hadden gelopen). Het zou allemaal erg mooi moeten zijn maar we zagen alleen maar mist. Onze gids dacht nog even leuk te zijn door te vertellen dat we langs een waterval liepen. Tja, dat er een waterval was hoorde ik ook wel maar er was iemand vergeten het licht aan te doen. Ik zag geen steek voor ogen.
Het was echt spekglad op de route. Onze kleurrijke vriendinnen kwamen nu toch wel van pas om ons een handje te helpen. Mijn special friend was zo aardig om me over ‘drogere’ paden te leiden. Terwijl de meerderheid van de groep tot de enkels in de drek stonden zat ik twee rijstplateaus hoger waar het iets beter toeven was. Mijn dank was groot want mijn voeten waren een stuk droger dan die van mijn reisgenoten. Zonder mijn special friend zou ik zeker één of meerdere malen zeer oncharmant plat op mijn snufferd de modder in zijn gedoken.
Rond de middag kwamen we aan op de lunchplek, het dorpje van mijn special friend. Uiteraard werd er verwacht dat er wat gekocht zou worden. Als een van de weinige was mijn special friend totaal niet opdringerig geweest en ze had me enorm geholpen. Ik blij dat ik een cadeautje had voor mijn petekind en zij blij dat ze weer wat verkocht had.
Tijdens de lunch kwamen er grote hoeveelheden zielige kindergezichtjes door de open ramen heen. You buy from meee??? Please, madame.
Na de lunch heb ik mijn stickervellen te voorschijn getoverd wat een groot succes was. De kleine verkopertjes met zielige trouwe oogjes werden spontaan weer even kind. Zelfs de volwassenen wilden graag een sticker hebben.
In de loop van de middag trok het gelukkig wat open zodat we toch nog even zicht hadden op de rijstplateaus van Sapa. Zo ontzettend mooi! In de loop van de middag kwamen we aan in onze homestay waar we uiteraard werden opgewacht door.... hoe kan het ook anders.... onze kleurrijke ' vriendinnen' (van een andere stam weer uiteraard).
Toen we onze slaapplaats aan het inrichten waren hoorden we ineens een enorme doodskreet van een eend uit de keuken. “Goh, dat is onze maaltijd” zei ik voor de grap. Helaas bleek ik gelijk te hebben want de eend lag dood in de keuken!!! (Little, little ducky, ducky was not lucky)
Achteraf bleek dat de eend voor de familie was. ’s Avonds kregen we een fantastische maaltijd voorgeschoteld. Lekker eten, rijstwijn en als afsluiting hints maakte deze avond zeer geslaagd.
Wat bleek 's ochtends? Drie immense blaren op mijn voeten. O jee, probleem. Compeed geplakt en weer op pad gegaan (weer vergezeld door nieuwe special friends). Na een tijdje had ik het echt gehad met m'n blaren. Ik wist dat we nog een zeer steile beklimming voor de boeg hadden en baalde echt als een stekker. Ik wilde zo ontzettend graag maar mijn voeten weigerde gewoon.
Liep ik daar als benjamin van de groep achteraan te sjokken als een oude berggeit die de berg niet op kon.
Op aandringen van mijn reisgenoten (ik ben meer van lijden in stilte, haha) toch maar de schoenenwisseltruc gedaan.
Op geleende teva's maat 41 (terwijl ik maat 37/38 heb) ben ik verder gegaan wat een stuk beter ging.
Na een lange en zeer steile afdaling moesten we uiteraard ook weer omhoog. Twee reisgenoten konden niet meer en gingen omhoog achter op de moto.
Ik zei de gek ben stront eigenwijs en erg koppig. Als ik ergens aan begin maak ik het ook af al moet ik kruipend naar boven!! Op mijn dooie gemakje ben ik naar boven geklommen waar ik als laatste aankwam (wat een afgang voor mezelf). BUT I MADE IT!!!!
Aangekomen stonden daar ook weer vele kindertjes. Mijn enorme honger nam sterk af bij het zien van vele starende kinderen. We hadden erg veel eten waardoor we een groot deel van het eten hebben uitgedeeld aan de kinderen. Ze waren zo ontzettend blij! Ook hier heb ik weer stickers uitgedeeld. Deze ontmoeting zal me nog lang bijblijven.
Eenmaal in het hotel aangekomen was een warme douche meer dan welkom.
Aan het einde van de dag was het weer tijd om terug te gaan met onze bekende boemeltrein. Hadden we verdorie een Frans toilet in onze wagon. Echt waar, probeer maar eens midden in de nacht met je slaperige kop naar zo’n toilet te gaan in een trein die van rechts naar links slingert. Het valt als vrouw zijnde niet mee om je met een hand vast te houden, met je andere hand je broekspijpen omhoog te houden terwijl je pyjamabroek op je knieën hangt en dan ook nog je evenwicht moeten houden zodat je niet in dat gat dondert. Nee heren, jullie hebben het dan toch maar makkelijk hoor!
Al met al hebben we het geweldig gehad in Sapa. De trektocht was geweldig ondanks de blaren en mijn wandelschoenen…daar loopt nu vast een of andere Vietnamees mee want die waren aan vervanging toe. Die zijn in Sapa gebleven.
Foto's
