Uncle Ho

Door: TresContent

Geplaatst op Mar 23, 2016

Tijdens onze Vietnam-reis stellen we, zoals eigenlijk tijdens elke reis, vooral veel vragen. Vragen over religie, cultuur, leefgewoontes en de oorlog. Vooral vriendlief is de absolute kampioen ‘doorlopend vragen stellen aan locals’.

Het stellen van vragen tijdens een reis zorgt voor een zekere verdieping. Zelf vinden we dat een reis naast ontspanning toch ook wat leermomenten moet hebben. De kennis die je opdoet is een rijkdom van een andere soort. Veelal komen we na een reis thuis met een schat aan leuke weetjes, anekdotes en mooie verhalen. Ook tijdens onze Vietnam-reis verzamelen we het ene interessante verhaal na het andere. Totdat we in Hoi An tegen een verhaal aanlopen dat ons doet verstillen.

Na een heerlijke, zonovergoten dag, besluiten we de dag af te sluiten met een ontspannende massage in de heerlijke spa van ons hotel. Een jong meisje, we gokken halverwege de 20, staat achter de balie en ontvangt ons vriendelijk. We moeten nog even wachten en vragen het meisje in kwestie uit nieuwsgierigheid wat zij eigenlijk doet als ze ‘vakantie’ heeft (voor zover de gemiddelde Vietnamees echt vakantie heeft).

Trots kijkt het meisje op en zonder enige twijfel antwoord ze: ‘Dan ga ik naar Hanoi om Ho Chi Minh te bezoeken. Ik noem hem Uncle Ho’. We kijken haar aan zonder echt te weten wat we daarop moeten zeggen. Maar we hoeven ook niets te zeggen. Ze vertelt met een glimlach verder. Als ze vrij heeft dan benut ze die tijd en haar spaargeld om naar het mausoleum van Ho Chi Minh, oftewel ‘Uncle Ho’, te gaan. Hij is de man die haar en haar land vrijheid heeft gegeven en daarom zoekt ze hem steevast elke ‘vakantie’ op.

Als reactie op haar verhaal en door de intensiteit waarmee ze het vertelt krijgen wij kippenvel. Wat een prachtig iets. Wat voelen wij ons op dit moment vooral erg westers en verwend. Nu zijn wij reizigers die ook echt op zoek gaan naar de cultuur & natuur van een land, maar laten we eerlijk zijn… Daarnaast gaan we toch ook echt voor wat zon, lekker eten en een borreltje hier en daar. Een veel diepere betekenis mist daarbij toch echt. Dit meisje is volkomen gelukkig wanneer zijn ‘haar’ Uncle Ho mag opzoeken op haar vrije dagen (en dat zijn er in Vietnam niet veel). En dat terwijl de man is 1969 is overleden en zij hem dus enkel kent van de verhalen. ‘Food for thought’ zoals men dat zo mooi zegt…