De provincie Bến Tre is een van de zuidelijke provincies van Vietnam, gelegen in de delta van de Mekong-rivier, ingeklemd tussen de twee hoofdtakken van de Tiền Giang-rivier, die zelf een van de twee hoofdtakken van de Mekong-rivier is. Vanaf de rooftopbar van Kim Tho hotel heb je een mooi overzicht over het waterrijke landschap met in de verte de Cantho bridge, die in 2010 werd geopend. De stad ligt nu nog maar op ruim 3 uur rijden van HCMC, maar de rit brengt je voor je gevoel ver weg van de hectische drukte van die grote stad. In de regio wordt een overvloed aan fruit, zeevruchten en groenten geproduceerd en die waar wordt op het water verhandeld. Tijdens een boottocht naar de drijvende markt van Cai Rang in Cần Thơ vang je een glimp op van het leven in de Mekong Delta.

In mijn dagboek staat hierover het volgende:
"Vanaf de kade van Cần Thơ River zoek ik contact met een schipper op zo’n mooie houten praam. Zodra ik probeer te vragen of hij mij naar de drijvende markt van Cai Rang kan brengen, wordt ik aangesproken door een dame. In verstaanbaar Engels biedt ze mij voor een bedrag van 300.000 VND een vaartocht naar de drijvende markt van Cai Rang aan. Ik hap toe. Ruim 10 euro is geen gek bedrag. Twee minuten later stap ik aan boord bij een vriendelijk lachende vrouw. Er komen nog twee vrouwen aan boord, de motor wordt gestart en we vertrekken. De jongedame spreekt een paar woorden Engels. Moeder en dochter komen uit Hanoi en zijn op vakantie. Met elkaar genieten we van het vaartochtje naar de markt. Dan gaat de motor uit en krijgen we roeiend gelegenheid om de drukte in ons op te nemen.
Kijken, kijken en niet kopen. Zo’n drie kwartier dobberen we rond en dan is er een voorstel om via kleine kanalen terug te varen. Het zou mij nog 150.000 VND extra kosten. Het gaat over minder ruw water en het kost meer tijd. Eerst kan ik mijn oren niet geloven, maar dan bedenk ik dat ik eigenlijk toch die kleine vaartjes wilde zien en de dag is lang. Als ik bezwaar maak tegen de meerprijs, is het antwoord dat ze door het omvaren meer brandstof verbruikt. Nu laat ik het genoemde bedrag opschrijven. Ik stem in op voorwaarde dat ik een stukje zelf mag roeien. We hebben een deal.
Het zelf roeien is veel lachen. Er klinkt applaus als ik onze boot in het kanaaltje even voort roei, lastig als je gewend bent zittend met je rug in de vaarrichting te roeien. Het is ook knap vermoeiend en warm. Kroon op ons uitstapje is echter de verse cocosnootsap die de andere passagiers mij even later aanbieden. Of ik hen als bonus aan boord heb gekregen zal ik nooit weten. Zeker is wel, dat ik met het projectteam een dag later voor een vergelijkbaar bedrag met 5 personen een bezoekje aan de drijvende markt breng. Verschil moet er wezen."