Zijdroute 2

Door: Renie

Geplaatst op Oct 10, 2010

Nergens was een Turkmeen te bekennen: op de straatvegers, hoveniers en politiemannen na waren de blinkende straten leeg. We probeerden naar binnen te gaan in een van de grote appartementsgebouwen, maar achter de deur ging een piepkleine hal schuil, de werkelijke ingang werd streng bewaakt. Het leek bijna alsof de gebouwen niet werden bewoond, maar enkel waren geplaatst om vreemdelingen te imponeren. Het pretpark leek verlaten, maar was tot onze verassing toch open. Turkmeense families liepen zwijgend tussen attracties door. Er was geen gelach, geen muziek en er waren geen joelende tieners. Als er genoeg mensen waren werd zo nu en dan een attractie in werking gesteld en hoorde je het geluid van de apparaten zoemen en ratelen. Het grootste deel van de bezoekers nam genoegen met een suikerspin op een bankje in het absurde attractiepark. De meeste attracties waren definitief gesloten.
Het werkelijke leven van Ashgabat speelt zich af in de grote oude Sovjet wijken en buurten met oude Russische boerenwoninkjes. Nog geen kilometer van het pompeuze centrum liepen koeien en schapen vrij rond in de onverharde straten, was het gras hoog en groeiden appelbomen en druivenstruiken in de tuinen. Het was een schril contrast tussen deze liefelijke huisjes en de belachelijke binnenstad.
Om toch iets mee te maken van het dagelijkse leven stappen we een bazaar binnen. Het is een en al goud wat er blinkt! In dit geval in de monden van de mannen en vrouwen. Ik weet niet of het echt goud is, maar het wordt wel als statussymbool gezien. Zelfs hele jonge vrouwen lachen hun goud bloot. Ze vinden het heel leuk, dat ik foto’s maak. Helaas springen ze zodra ze mij in de gaten krijgen in de houding en doen dan vooral hun mond dicht! Met handen en voeten maken ze duidelijk heel graag foto’s te krijgen, dus ik beloof ze op te sturen. Ben benieuwd of het aankomt.