Het oostelijk deel van de Turkse Zwarte Zee kust
Zwarte Zee kustgebied
Turkije
Jeroenkleiberg
Het oostelijk deel van de Turkse Zwarte Zee kust
Hattusa was de oude hoofdstad van de Hettieten. Deze cultuur domineerde het huidige Turkije ten tijde van de Farao's in Egypte. Na deze ruïnes hebben we een reis door de tijd kunnen langs plaatsen als Amasya, Trabson en Sumela. Van een cultuur die dateert van 2.000 BC (Hettieten), kwamen we overblijfselen van de Grieken, Romeinen, Byzantijnen en Ottomanen tegen. We hebben nu een beeld bij de geschiedenis van Turkije. De historische overblijfselen van deze (oude) culturen zijn vele malen interessanter en aantrekkelijker dan wat er tegenwoordig door de Turken wordt gebouwd. 'Concrete Paradise' zou een goede benaming kunnen zijn. Of je nu in plaats A, B of zelfs Y bent, het ziet er allemaal hetzelfde uit; meestal net niet afgebouwde, fantasieloze betonnen hoogbouw van een verdieping of vijf-zes. Als er weer wat geld is, komt er weer een verdieping bovenop. Aan een aantrekkelijke klodder pleister wordt niet gedacht. Gelukkig vinden we nog genoeg natuurschoon in de bergen van de Kackar Dagi. Tussen de 4.000 meter hoge bergen en de dichte mist sluiten we onze reis door Turkije af. Het is weer tijd voor wat nieuws.
Turkije en de de Turken
In Turkije wonen, zoals al eerder opgemerkt, een heleboel Turken. Al deze Turken drinken thee. Erg veel thee! Turkse thee is overal en altijd verkrijgbaar. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat zitten de Turken op kleine krukjes voor één van de overal aanwezige theehuisjes. Overdag is het vooral een mannen aangelegenheid. Onder het genot van niet één, maar eerder een stuk of vier-vijf glaasje thee, wordt er gesproken over voetbal, politiek en andere onderwerpen waar mannen zich mee bezig houden. 's Avonds veranderen de wat grotere theeterrassen in een verzamelplaats van families en vrienden. In het tempo waarin op de Nederlandse terrassen tijdens een mooie lentedag de glazen bier worden aangesleept, gaan hier de bladen met theeglaasjes rond.
In het verslag over de Oekraïne hebben we het uitgebreid gehad over de Oekraïense vrouw. Deze vindt haar gelijke niet in Turkije. Sterker nog, in Turkije zijn het de mannen die aantrekkelijk zijn en die de gehele dag bezig zijn met hun uiterlijk. De Turkse man is een ijdele, goedlachse en aanrakerige man. Strak in de kleren en met een hip kapsel, paraderen de mannen door de straten. Het hippe kapsel hebben ze van de kapper, wat in Turkije een hele belevenis is. Uit een mooi plaatjesboek kies je het (hippe) kapsel dat het beste bij je past. De kapper heeft er vervolgens een uur voor nodig om je te wassen, knippen, scheren, föhnen, nog een keer te wassen, oorhaar en oorsmeer te verwijderen (de gremlin look is in Turkije zó 2006), om als laatste met haarlak de finishing touch aan te leggen. Elke man is daarna weer het mannetje. Voor vrouwen zijn er ook wel plekken om geknipt te worden, maar deze zijn onzichtbaar. Een hip kapsel onder een hoofddoek is natuurlijk ook niet geheel praktisch.
Turken en de Islam
Het overgrote deel van de Turken is moslim. Meestal dan wel van de categorie gematigde moslim. Langs de Zwarte Zee (Black Sea people are nice people, no problem for you) wonen de meest liberale Turken. Het onderscheid tussen man en vrouw is hen een doorn in het oog en zij zien de hoofddoek als symbool van deze ongelijkheid. Niet dat de hoofddoek in Turkije betekent dat ze direct conservatief zijn. De hoofddoeken hebben vrolijke kleuren en nog steeds kan een hoofddoekje hand in hand lopen met een Turkse jongen met een hip kapsel. Voor veel Turken is religie iets persoonlijks en niet iets dat mag worden opgelegd. Al helemaal moeten ze niets hebben van regels die hun plezier in het leven verminderen. Want Turken hebben bovenal plezier in het leven. De toename van het aantal conservatieve Turken wordt kritisch en met angst voor de toekomst aanschouwd.
Elke stad en elk dorp heeft een aantal moskeeën. Elke moskee heeft een minaret met luidsprekers, waaruit vijf keer per dag de oproep tot het gebed klinkt. Er bestaat een verband tussen de tolerantiegrens en de afstand van de minaret tot je hotelkamer. Wat het meest opvalt is het kwaliteitsverschil van de imam. Sommige imams zijn een genot om naar te luisteren en anderen zijn tenenkrommend slecht. Een soort Idols voor Imams zou geen overbodige luxe zijn. Dit kan mooie, multiculturele televisie opleveren.
Foto's
