Op de fiets langs een deel van de Turkse Zwarte Zee kust
Zwarte Zee kustgebied
Turkije
Jeroenkleiberg
Op de fiets langs een deel van de Turkse Zwarte Zee kust
Vanuit de mooie stad aan de Bosporus met naar schatting 17 miljoen inwoners (waar er jaarlijks 100.000 aan worden toegevoegd), zijn we begonnen aan de fietstocht door dit voor ons nieuwe land. De Zwarte Zee kust is een populaire weekend- en vakantie voor de Istanbullers. Wij rijden van camping naar camping om in Alapli uit te komen. Vanaf daar trotseren we de eerste serieuze bergen om in de oude Ottomaanse stad Safranbolu te arriveren. Diezelfde bergen moeten we een tweede keer over om in het geweldig mooi gelegen Amasra aan de Zwarte Zee te komen. We hadden het plan om vanaf daar door te fietsen naar Sinop en verder. Aangezien je een plan nodig hebt om daar van af te kunnen wijken, kreeg ook dit plan een geheel andere wending. Hierdoor zijn we plotseling via Ankara in Hattusa aangekomen. Daarover verderop meer.
Achtergrondinformatie
Veel mensen kennen het Turkije van de oude steden en de stranden aan de Middellandse Zee. Maar weinig mensen zullen meer weten van dit bijzonder interessante en veelzijdige land. Een stukje achtergrondinformatie kan dus geen kwaad. Het huidige Turkije met 75 miljoen inwoners is naar de mening van de meeste Turken enkel en alleen te danken aan Ataturk (vader der Turken). Mustafa Kemal Ataturk was één van de generaals in het Ottomaanse leger. Na de 1e wereldoorlog was het voorheen zo grote en machtige Ottomaanse rijk (periode 1300 - 1918), uiteengevallen en werd het grotendeels bezet door de geallieerden. Het vredesverdrag werd door veel Turken gezien als een vernedering. De Turkse onafhankelijkheidsbeweging onder leiding van Ataturk kreeg daardoor veel steun van de bevolking. Dit leidde in 1923 tot de stichting van de Turkse republiek met Ataturk als eerste president. Hij zorgde voor een nieuwe grondwet en maakte van Ankara de nieuwe hoofdstad. Ook voerde hij verregaande sociale en politieke hervormingen door. Zijn grootste hervorming is de scheiding van kerk en staat. Ook liet hij het Arabische alfabet vervangen door het Latijnse.
De hervormingen, modernisering en haar strategische ligging hebben het Turkije mogelijk gemaakt toe te treden tot de NAVO. Voor veel Turken is toetreding tot de Europese Unie een logische en verdiende vervolgstap. Dat een beslissing daarover uitblijft en achtergebleven landen als Roemenië en Bulgarije al wel zijn toegetreden, wordt door veel Turken als een belediging ervaren. Interessant om daarbij te melden is dat de seculariteit van de Turkse staat wordt beschermt door het machtige Turkse leger. De grote macht van het leger is voor de Europese Unie een absolute 'no-no' voor toetreding. De huidige Islamitische regeringspartij van Erdogan ziet de macht van het leger ook graag afnemen. Naar verluidt om Turkije te kunnen transformeren tot een meer Islamitische staat. In september 2010 vindt er een referendum plaats over de positie van het leger in Turkije. De uitkomst daarvan zal veel zeggen over de toekomst van Turkije.
Turkije en de Turken
Turkije is een mooi land met veel bergen, waar je ook nog eens fantastisch kunt eten. Fietsen is alleen niet gemakkelijk vanwege de vele bergen. En omdat goede kaarten ontbreken (veelzeggend is dat google maps in Turkije meestal wordt geblokkeerd), zijn we vaak aangewezen op te drukke wegen. Daarbij is het ook nog eens zo dat de infrastructuur op gigantische schaal wordt aangepakt. De infrastructuur zal het Turkije straks mogelijk maken uit te groeien tot een regionale grootmacht. Voor een tweetal kleine fietsers is dat alleen wat minder prettig.
Tot nu toe zijn het vooral de Turken die er voor zorgen dat we een geweldige tijd hebben. Veel mensen die een keer in Turkije zijn geweest, zeggen dat de Turken in Turkije anders zijn dan in Nederland. Wij denken dat maar weinig mensen überhaupt kennis hebben gemaakt met de Turkse Nederlanders en dat het een goed idee is om daar verandering in te brengen. Het zijn de meest gastvrije, vriendelijke en sociale mensen die wij ooit zijn tegengekomen. In tegenstelling tot veel andere aardige mensen in andere vriendelijke landen, willen ze helemaal niets van je. De Turken die wij tegenkomen vinden het oprecht leuk dat je er bent en willen er in alle oprechtheid voor zorgen dat je het nog veel leuker hebt.
Veelzeggend is dat we de afgelopen paar weken 23 kopjes thee, 2 keer ontbijt, 1 keer een overnachting, drie keer een lunch en 1 keer raki hebben gekregen. Dit zijn dan alleen nog maar de keren dat we zijn ingegaan op de uitnodiging, want nog veel vaker wordt het je aangeboden. Zou je op elke uitnodiging ingaan, dan kom je nergens. In Turkije is het gelukkig weer mogelijk om gesprekken te hebben met de mensen. Er is altijd wel iemand die in Duitsland of Nederland heeft gewerkt. Zo komen we veel te weten over het land, de mensen en het dubbele leven waar veel (voormalige) gastarbeiders in zitten. Veel Turken keren terug naar Turkije, maar laten daardoor noodgedwongen een deel van hun familie achter. Hun vaderland is dramatisch verandert en zelf zijn ze inmiddels meer Duitser of Nederlander dan Turk. Ze zijn en blijven Turk bij gevoel, maar het is vaak een gevoel van het Turkije dat al niet meer bestaat.
En verder
Toen we op de fiets in Amasra aankwamen, hadden we in totaal meer dan 3.000 kilometer gefietst. Het fietsen bleek alleen veel zwaarder dan we van tevoren hadden gedacht. Aangezien Turkije nogal bergachtig is, moest er een ander plan komen. Omdat naar huis gaan niet zo snel een goed plan is, zijn we liftend en met de bus (fietsen onderin) naar Ankara gegaan. Daar vonden we een bekende transporteur die onze fietsen wel naar Nederland wilde brengen. De kosten daarvan deden wel een beetje pijn, maar we hebben in ieder geval veel lol gehad met het personeel bij het inpakken. In Ankara hebben we twee rugtassen gekocht, waardoor we sinds donderdag weer door het leven gaan als rugzaktoeristen. Met de bus zijn we vervolgens naar Hattusa gegaan. Het bewijs dat we het rugzakken nog niet zijn verleerd.
Foto's
