Zeven dagen geleden zijn we opgestapt op een traditionele Turkse Gület, traditioneel gebouwde houten boot. De Turkse naam Gület is vermoedelijk afgeleid van het Franse 'Goulette', een scheepstype dat in de 18e eeuw langs de Franse kusten voer. Er zijn ook mensen die zeggen dat de naam afstamt van de Veneziaanse 'Galiota'. De Gület werd vroeger gebruikt als vrachtschip, vissersboot en als uitvalsbasis van de sponsduikers. Een echte Gület heeft twee masten en is gaffelgetuigd. (bron: http://www.zonnigzeilen.nl/html/schip/Gulet.php)

De bemanning (een kapitein, matroos en een kok) is Turks en spreekt geen woordje over de grens. Onze medepassagiers is een bont gezelschap van Nederlanders, Italianen, Turken en Franstalige Canadezen. Het is lastig communiceren. Dagenlang zitten we op het water en komen niemand tegen. Overal waar je kijkt… water en nog eens water. Zo ver het oog oog reikt! Ik begin te begrijpen hoe eenzaam het leven op zee (vroeger) geweest moet zijn. Er is geen elektriciteit, geen bereik en geen WiFi… we zijn afgesloten van de bewoonde wereld. Contact met anderen is er bijna niet vanwege taalbarrières. Gelukkig heb ik Eefje nog. Op de 7e dagen zit ik onze kajuit onze situatie te overdenken. Hoe zijn we in deze situatie terecht gekomen en beter nog… hoe komen we hier uit? Plotseling hoor ik `Land Ahoy’. Ik kijk door de patrijspoort en zie gelukkig land…

Mijn fantasie is weer eens op hol aan het slaan. Het is heerlijk aan boord van een Gület, een prachtige manier om de prachtige Azuurblauwe baaien te verkennen. Tijdens het varen genietend, op het dek, in de zon en van de prachtige omgeving. Ook is er geregeld de gelegenheid om af te koelen en een verfrissende duik te nemen in het kristal heldere water. Elke dag wordt er meerdere keren gekookt met versie producten, vaak (verse) vis! Er worden stops gemaakt om excursies te doen, om de om eeuwenoude geschiedenis te bezichtigen. `s Nachts slapen aan dek, onder de sterren. Kortom een heerlijke `cruise’.