Net buiten het vakantiepark bij Bodrum is een wegrestaurantje waar wij vrijwel iedere dag kwamen; 's-morgens even een kopje koffie voor wij de dolmus pakten, en 's-avonds om te eten. Deze man kwam hier ook regelmatig om 's-morgens een bakje turkse koffie te drinken met zijn dorpsgenoten en speelde 's-avonds rummi kub. Maar als ik met mijn dochter en haar zoontje kwamen, dan liet hij alles vallen. Hij kroop samen met de kleine man onder tafels en stoelen door en liet hem alles zien. Een hele grote kerel met een heel klein hartje! Ze verstonden elkaar niet, maar ze begrepen elkaar prima!