Diyarbakir
is een stad in drie delen: de moderne stad, de oude ommuurde stad en de krottenwijk (gecekondu). De moderne stad zie je komend van vliegveld/busstation (3 km van oude stad), deze is uitgestrekt, met vooral hoogbouw zoals overal in oost-Turkije nu verschijnt. De sloppenwijk net buiten de oude stad heb ik gelaten voor wat het is, dat is voor degene met meer lef. Ik verbleef en verkende de oude stad met zijn boeiende moskee?n, kerken, musea, karavanserai, de soms gerestaureerde authentieke huizen maar vaker in verval. En dat alles tussen de enorme basalten stadsmuren.

Wat aarzelend begin ik de stegen te verkennen. Het is de koelste plek in de loeihete stad (38C in juni) dus erg prettig. Gaandeweg krijg ik meer vertrouwen en durf te (ver)dwalen. De mensen zijn vriendelijk. Ze zien weinig toeristen, 'toerist! toerist'! roept dan weer een kind en door iedere deur verschijnen meer kinderen en hun ouders. Iedereen wil wel op de foto, even op het schermpje kijken
en dat je nog even blijft.
Diyarbak?r als het hart van het Koerdische verzet krijgt weinig toeristen op bezoek. Onlangs heeft de snelle restauratie van oude gebouwen gesuggereerd dat de regering van plan is om deze situatie te veranderen. En het kan, want momenteel is de stad rustig en veilig. Een en ander hangt uiteraard wel af van de politieke situatie. Dus houdt deze gewoon in het oog. Mits er specifiek nieuws is over ongeregeldheden kun je gewoon en gerust Diyarbakir bezoeken.