In Turkije worden overledenen niet gecremeerd maar altijd begraven. De teraardebestelling vindt binnen 24 uur na het overlijden plaats. Voor de begrafenis wordt de dode ritueel gewassen, daarna wordt het stoffelijk overschot in een witte doek gewikkeld. Na het dodengebed dragen de mannelijke familieleden de overledene naar zijn laatste rustplaats.
Het graf wordt nooit geruimd zoals in Nederland vaak het geval is, doden blijven in Turkije voor altijd rusten op de plek waar ze begraven werden. Tegen de buitenmuur van de moskee, soms binnen, staat meestal een draagbaar. Op deze draagbaar wordt de kist geplaatst en met een groene doek bedekt. De kist wordt niet mee begraven en kan meerdere keren worden gebruikt; de overledene wordt, slechts gehuld in een witte doek in het graf gelegd met het gezicht richting Mekka. Begraafplaatsen zijn vaak beplant met cipressen, op en tussen de graven groeien irissen, die het symbool zijn voor de verbinding tussen hemel en aarde. Op oudere delen van de begraafplaats geven grafstenen met een tulband aan dat hier een man begraven ligt terwijl op de stenen bij een vrouwengraf bloemmotieven afgebeeld zijn.