Het lied van de muezzin

Door: Felizzy

Geplaatst op Jun 25, 2013

De nacht is zwoel en zwaar. Ik nestel me op het schaarsverlichte terras; een jongetje neemt nog een laatste duik in het zwembad tegenover me. Van tussen de klimplanten op de dichtbegroeide muren klinkt foute Turkse popmuziek. Hoe toeristisch kan een plaatje zijn?

En dan, opeens, wordt het clichébeeld overspoeld door een andere werkelijkheid. Uit de stad in de nacht stijgt, hartverscheurend, de stem van de muezzin.

Misschien zijn het de vele indrukken die ik heb moeten verwerken, het verdriet dat ik moet doormaken, de spanning van onzekerheid, de vermoeidheid. Maar het gezang raakt me diep. Zó vol van bezieling is deze ene stem, zo overtuigd roept hij op tot het gebed, dat ik bijna vertrek. Op zoek naar de cultuur, de saamhorigheid en het diepe geloof dat ongetwijfeld achter dit lied schuilt. Gehypnotiseerd en diep ontroerd sluit ik mijn ogen voor dit privéconcert. Een man die zingt, voor zijn god, naar zijn god, over zijn god en mét zijn god, en even iedereen in de stad, bewoner of bezoeker, met elkaar verbindt. Zijn langgerekte zielenkreet sterft uit, het gewone leven neemt weer een aanvang.

Ik open mijn ogen weer, en bedenkt hoe moe ik eigenlijk ben.