Vluchtpoging van het koude Nederland naar het warme Turkije

Door: IrisHoudkamp

Geplaatst op Jan 27, 2011

Al twee maanden kou keek ik er naar uit. In de winter naar Turkije, even de zon opzoeken en wat vitamine D opdoen. Ik pakte mijn bikini in, een korte broek en een rok: ik was er klaar voor.
In Turkije aangekomen heb ik hoge koorts en weet niet wat ik met mezelf aan moet, terwijl voor me de lelijke kustlijn van Antalya opdoemt. Het toerisme kwam hier op, lang geleden, toen ze nog dachten dat heel veel flats bouwen de oplossing was.
Het oude stadsdeel, Kaleici, is nog steeds mooi. Nauwe straatjes om in te verdwalen, mooie oude brievenbussen aan de muren.
De Turken zien natuurlijk van een kilometer afstand dat er een toerist aan komt, en proberen je naar hun winkels te lokken. Hun geschreeuw en gefleem werkt natuurlijk averechts, en ik probeerde snelwandelend door de straatjes van ze af te komen. 'Lady lady, where are you from?' 'Holland', mompelde ik en liep door. 'Mag ik u een tasje aansmeren?' riep de man in het Nederlands nog achter me aan. Lachend liep ik door, dat was een van de weinige verkopers die me een reactie kon onttrekken.

De natuur in, wandelen in de zon. Daar ging ik voor. De zon verdween na een paar dagen, om plaats te maken voor dikke bewolking en af en toe een snel overwaaiende regenbui. Daar zat ik dan met mijn korte broek. Gelukkig was het nog steeds 18 graden en met een dikke trui aan voelde ik me nog steeds de koning te rijk. Fris op zoek naar een wandelpad liep ik de bosjes in, waar er meteen een Turk opdook. 'What are you doing here? Are there more people? No husband? You need a guide?' Hop, snel de bosjes weer uit en verder zoeken.
Maar Turken zijn geen wandelaars, en wandelpaden lijken niet te bestaan. Alleen waar een bezienswaardigheid is zoals een ruine-stad, loopt een platgetrapt paadje langs de afbrokkelende muren, verder is het struikgewas ondoordringbaar.

Terug in Nederland is het twee graden boven nul, en een waterig zonnetje doet zijn best de lucht wat op te warmen. Ik verlang terug naar de bewolking, het ondoordringbare struikgewas en zelfs Antalya's skyline.